‏یه بیماری هست به اسم "اروتومانیا"؛
این بیماری اینطوریه که ؛
تو از شخصی که دوستش داری
تصویری می‌سازی که از
خود واقعیش پیشی گرفته
و در نهایت شخصیت اصلی اون فرد
باعث ناراحتیت میشه!
فکر میکنم خیلی هامون درگیر این بیماری باشیم

. .

شما محتاج هیچ‌آدمی نیستید. شما فقط محتاجِ تصویری هستید که از اون آدم توی ذهن‌تون ساختید.

غذایی که میخوری
‏ورزشی که میکنی
‏کافه ای که میری
‏دوستی که باهاش معاشرت میکنی
‏روابطی که واردشون میشی
‏همه بخشی از تو هستن
‏و تو رو تا حدی تعریف میکنن
‏پس به تصویرت در ذهن خودت فکر کن
‏و‌ ببین آیا دوسش داری؟
‏چون سبک زندگی تو همه چیزو مشخص میکنه
‏و تعیین میکنه که چه کسی هستی.

You'll never understand when is exactly the last time,so be careful about the last image of yourself in people's mind. It shouldn't be a bad one.

‏هیچوقت نمی‌فهمی دقیقا کی آخرین باره، پس مراقب باش آخرین تصویرِ آدما ازت، تصویر بدی نباشه.

یه روزی همین آدمی که امروز هستی رو هم پشت سر می‌ذاری. و تصویر رنجی که اون مدت بردی اونقدر رقیق و ملایم می‌شه برات که خیال می‌کنی نکنه خیلی هم سخت نبوده.

شمام یه حس dissociation دارید و نمیتونید بپذیرید این رسما جنگه؟ انگار که این تصویرا مال کشور شما نیست و شما فقط تماشاچی‌ش هستید؟ واقعا یه حال کثافتی دارم که توصیف‌پذیر نیست

بعضی آدم‌ها تو رو نه بخاطر چیزی که هستی، بلکه بخاطر تصویری که از تو ساختن دوست دارن! و وقتی واقعی‌تر میشی، احساس میکنن که به باوری که نسبت بهت داشتن خیانت کردی.

What screws us up the most in life is the picture in our head of how it is supposed to be.

آنچه که باعث پیچیدگی در زندگی می‌شود، تصویری است که در ذهن خود داریم از اینکه زندگی چگونه باید باشد.

قشنگ تصویر این جمله‌س که میگه:
با بوسه میخم کن بیخ این دیوار که سفرناکم 🤍

♡

اگه کور شدن ذوق تصویر داشت، یه چیزی توی مایه‌های تصادف ماشین تزیین شده برای عروسی بود.