‏ولی ما هممون حقمونه کسی رو داشته باشیم تا کنارش تمام تلاشمون ارزشش رو داشته باشه....

ولی خب این دنیا یه زمین بازی بود، که ما به اجبار توش مجبور بودیم بازی کنیم، حالا بین این همه اجبار ما نباید اختیاری داشته باشیم؟ نباید حداقل حتی اگه آخر این بازی ببازیم؛ خوب بازی کنیم؟ درسته که کسی به بازنده ها مدال نمیده، اما حداقلش اینه تلاشمون، دغدغه مون، دوندگی هامون در جهت برنده بودن بوده، حالا هر چقدر هم بیهوده، هر چقدر بدرد نخور؛ خوبیش اینه به خودمون مدیون نمیشیم.
. .