عزیزم من خودم می‌دونم فقط سردرد تنهام نمی‌ذاره. ازت توقعی ندارم.

‏شاید نظر نامحبوب:
یه سری از آدما رو هیچ‌وقت نمی‌شه نجات داد، انگار نفرین‌شده باشن، همیشه دنبال سیاهی می‌گردن و کلا از عالم و آدم توقع دارن. انگار ظرفیت پذیرش عشق رو ندارن و زبانی که بلدن خشم و کینه و حسادته... پر از شرم شکننده‌ای که نمی‌شه بهش دست زد.

وقتی بنا به هر دلیلی سطح توقعاتت رو پایین بیاری نمیگن به‌به چه آدم خوبی، میگن لیاقتش در همین حده.

هرچقدر دنبال اذیت نشدن در زندگی باشی و دنبال درد نکشیدن باشی، بیشتر به سلامت روانت آسیب میزنی! چون توقع داشتن از زندگی بدون درد، ما رو تو چاهی میندازه که اسمش مقاومت در برابر واقعیته!
و همین مقاومت، رنج رو چندبرابر میکنه و بهت بیشتر از قبل آسیب میزنه.

اتفاقا پرتوقع باشید، از این جهت که برای خودتون حد و مرز و فیلتر مشخص کنید و انتظارات به جا و مناسب با شرایطتون داشته باشید، آدمی که استانداردی نداره هم قدرش دونسته نمیشه و هم نادیده گرفته میشه.

حسم بعد از دلخوری از آدم‌ها کم توقعیه، ناراحتم کردی؟ حله دیگه توقعی ازت ندارم.

ازت توقع دارن ساده باشی؛نفهمی؛بگذری ؛
ببخشی وبه خودت فکر نکنی
ولی خودشون هفت خط عالم باشن.

توقع‌تون رو از آدم‌ها به صفر برسونید. توقع که کم باشه فقط به خودتون و توانایی‌هاتون تکیه می‌کنید، انتظار ندارید دست غیبی برسه و ناجی بشه.

دوری و دوستی هم چیز خوبیه؛ حرمت‌ها حفظ می‌شه، حد و مرزها مشخصه و توقعات بی‌جا به وجود نمیاد.

عزیزم تو توقعت بالا نیست فقط از آدم اشتباهی توقع داری.