اِشتباه می‌کنی آدمیزاد.
تو از آدما تویِ مغزت چیزی می‌سازی
که نیستن و هربار رنجت از همینه...

اصلا حواسم به حرف هایش نبود
نه اینکه دوستش نداشته باشم !
فقط حوصله ی حرف زدن نداشتم ...
یادمان باشد همه ی آدم ها حق دارند یک وقت هایی خسته باشند ،
حق دارند گاهی حوصله نداشته باشند ،
و حق دارند بخواهند یک زمان هایی سکوت کنند و تویِ لاکِ خودشان باشند ...
آدم هایِ بی حوصله ، همان آدم هایِ سابق اند ،
فقط کمی خسته اند ،
قدری به حالِ خودشان که باشند ؛
خوب می شوند ...

. .

بَچه که بودیم
وقتی یهویی برقامون میرفت
بابامون هرجای خونه که بود داد میزد
نترسیدا من اینجام
الان تویِ جایی از زندگیم
دلم یکی و میخواد که وسطِ این تاریکی های زندگی
اونجایی که هیچ نورِ امیدی وجود نداره
یهو داد بزنهُ بگه
نترسیا من اینجام...

یه شاخه گل ممکنه چند روز زنده بمونه ولی حسی که باهاش میاد تا همیشه توی‌ قلب‌ آدم میمونه .

♡

ما می‌میریم. اما رد پای ما به جا می‌مونه. توی نامه‌ای که نوشتیم، توی موسیقی‌ای که نواختیم، تویِ ریشه‌های گلی که یه روز تو باغچه کاشتیم، تو قلبی که گرمش کردیم. شایدم نه؛ بهتره بگم ما زنده می‌مونیم، توی هر چیزی که یه روز بهش زندگی بخشیدیم.

به قولِ تولستویِ عزیز :

زندگی واقعی زمانی ست
که تغییرات کوچک رخ دهد
شاید یک گلدانِ کوچک یا یک کتاب جدید 🪴.

♡

تمومِ آدمایِ دنیا حقِ اینو دارن که تویِ بعضی از مقاطع زندگیشون ندونن که از دنیایِ به این بزرگی چی می‌خوان، حق دارن سردرگم بشن، راهشونو گم یا فراموش کنن، ناامید بشن، کفر بگن، همه‌چیز و از دست رفته و بی‌فایده ببینن. سرد و بی‌روح باشن و عصبانی. این حال مثل یه مرخصی از همه‌ی ابعاد زندگیه . . .

‏یه جوری از آدما رد نشید ، که انگار یه کاروانسرایِ بینِ راهی تویِ بیابون بودن و فقط موقع گرفتاریِ راه سراغشون رفتید ...
• |.|

اونجا که جناب داریوش میخونن:

تو برام خورشید بودی تویِ این دنیای سرد.️

تو واسه من مثلِ یه پناهگاهِ امن تویِ جنگل پر از گرگی .️