دلم روشن است. چون دنیا صلابت زن ایرانی را و قدرت و جسارت ایران و ایرانی را به چشم دید.
من دلم روشن است چون نسل به نسل داریم جسورتر می‌شویم و آگاه‌تر.
دلم روشن است، چون حمایت و مهربانی جهانیان را به چشم دیدم و عضوی شده‌بودیم که عمیقا درد داشت و جهانی برایش بی‌قرار شد. که حالا غریبه نیستیم و با مردم جهان، یک راز مشترک داریم.
من دلم روشن است، چون از پس اینهمه سیاهی، دل‌هایی سفید می‌بینم و ذهن‌هایی روشن!
من دلم روشن است، بعد از این پاییز، یک‌ضرب به بهار می‌رسیم...
من دلم روشن است ...

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

عزیزدلم! نه اندوه، نه بیماری و نه گرفتاری، پایانِ راهِ تو نیستند! پایان راه تو درست همان‌جایی‌ست که کنار می‌کشی و خودت را تسلیم گردباد چموش شرایط می‌کنی.
وقتی می‌شود جسورانه از همان ابتدا مقابل اولین مهره‌‌های ناخلف ایستاد و مابقیِ مهره‌ها را نجات داد، چرا ناامید می‌شوی؟
تو قوی‌تر از چیزی هستی که فکر می‌کنی، بسیار قوی‌تر، بسیار جسورتر و بسیار تسلیم‌ناپذیرتر...




. .

شما جسورتر از من باشید! ستاره‌های جهان را میان زن‌ها قسمت کنید که در زمانه‌ی من، زن‌ها نصیب ساده‌ی یک سوسوی ستاره نمی‌بردند..



. .

گاه آدم دلش میخواهد روی صفحه مجازی اش بنویسد:" لعنتی ترین...! دلتنگم... آنقدر که بلند ترین فریادها هم نمی تواند ذره ای از این حناق کم کند " بنویسد و خلاص...آنقدر که حتی فکرش را نکند این‌همه ماه صبوری کردنش باد هوا میشود، که کسی آن دور ها هواااا برش میدارد...بعد جسورتر شود بنویسد:" دیشب دلم خواست به شماره ات پیغام بدهم اما همان یک آن دیدم لابه لای تمام شماره ها نبود ترین شماره ای... بعد بغضم را جوری قورت دادم که خدا هیچ نشنود که بتوانم همان لحظه شکرگزارش باشم برای آن روزگاری که دلشکسته شماره ات را پاک کردم، وگرنه حالا برنده دلتنگِ این صبوریِ اجباری من نمیشدم "

آدم است دیگر... گاه دلش جز آنکه بگوید دلتنگم با هیچ حرف دیگری آرام نمیشود...حتی اگر بداند کسی هست که هرگز این نوشته ها را نمیخواند...بعد قبل از خط آخر اسم خودش را هم بنویسد برای آن یک درصد احتمالِ خواندن آن یک نفرِ خاص و خط آخر را هم پی نوشت کند " مخاطب خاص ندارد " و یک آهِ راحت بکشد