جناب ڪاظم بهمنے یہ بیتے دارہ ڪہ باید بہ یہ سریاتون گفت:

پیش از آنے ڪہ بخواهے از ڪنارت می‌روم
تا بدانے عذرِ ما را خواستن ڪارِ تو نیست...

جناب مولانا میگه:

نومید مشو امید می‌دار ای دل
در غیب عجایب است بسیار ای دل!.

‏جناب بحرینی خیلی وقت پیش درد ما رو تبدیل به کلمه کرد وقتی نوشت :

" مسئله این است که جغرافیا زورش زیاد است و من خسته‌ام "

این میم مالکیت خیلی دلچسبه...
تا جایی که جناب سعدی هم تو قرن هفتم یه اشاره ای بهش کرده:
جان برافشانم اگر سعدی خویشم خوانی…

ختمِ کلام دوست داشتن
فقط اونجا که جناب مولانا میگه:
«من زخم تو را به هیچ مرهم ندهم»

آدم وقتی یکیو یه مدت دوست داره
و بعدش ازش متنفر نمی‌شه، همین می‌شه
که جناب جمال ثریا می‌گن:
"دیدم که از دستت عصبانی نیستم، دلشکسته نیستم، قهر نیستم خلاصه اینکه من با تو دیگر هیچ چیز نیستم."

جناب قبانی میگه «خلف الإهتمام تختبئ کل معانی الحب»، عشق وابسته به یک‌چیزه؛ «توجه». میگه: «اگه کسی بهت گفت دوستت دارم، ولی بهت توجه نکرد، بدون که دوستت نداره. ولی اگر کسی حواسش بهت بود، از غصه‌ت غمگین شد، تو جمع‌ها نتونست بهت بی‌توجه باشه و همیشه پیگیرت بود، حتما دوستت داره.»
خلاصه که اینجوریاس، خودتونو گول نزنید!


. .

اگه کسی واقعا دوست داشته باشه
گوشه و کنار زندگیش قایمت نمی‌کنه.
بقول جناب قاآنی :

"عاشق آن نیست که هرلحظه زند لاف محبت
مرد آن‌ست که لب بندد و بازو بگشاید..."

‏حق با شما بود جناب عطار:

اگر گرد کسی بسیار گردی
اگر چه بس عزیزی خوار گردی

یه سری سوالایی توی زندگی آدم هستن که هیچ جوابی ندارن، ولی همه‌ی زندگی آدم رو هم شامل میشن، مثلا اونجا که جناب سعدی میگه: "من چرا دل به تو دادم؟ که دلم می‌شکنی"، از قرن ششم تا حالا همینجوری بی‌جواب مونده و تا همیشه هم بی‌جواب میمونه