‏گاهی خستگی ما فقط از کار و تلاش نیست؛
از جنگیدن با واقعیت‌هایی میاد که امیدی به تغییرشون نداریم.
روانشناسان به این وضعیت میگن "خستگیِ امید" (Hope Fatigue)؛ حالتی که حالا با یک استراحت ساده ازبین نمی‌ره



. .

تو زندگی دنبال پسری باشید که عرضه داشته باشه، واسه پیشقدم شدن، واسه به دست آوردن، واسه جنگیدن، نگه داشتن، عرضه واقعا مهم‌ترین چیزه.

و در نهایت هر چیزی تا یه حدی ارزش جنگیدن داره.

خسته از صبوری بیش از حد،
خسته از ایستادگی بالاتر از توان،
و خسته از‌جنگیدن بی پایان.

از حُریت تا خریت فاصله ای نیست؛
زیادند حر ها و خر هایی که در هر لباسی و با هر ژستی، ظاهر میشوند!
کسی از سرانجامِ خودش خبر ندارد
زیاد گولِ منم منم های خودتان و دیگری را نخورید گاهی در یک لحظه با یک انتخاب، کاملا بی مقدمه یا خر می مانی یا حر میشوی!
سوال اینجاست
آیا آنقدر از خریت فاصله داریم که حُر ها را ببخشیم؟!
"آزاده بودن" چیز خیلی خوبی ست؛
برای قومی که فکر کنند
نه ژست و ادا، نه جَهیدن و جنگیدنِ خالی و بیهوده!
کاش هر چه هستیم و نیستیم به قول حسین لااقل آزاده باشیم!

واژه‌ی "محکم" رو خیلی دوست دارم. آدم محکمی بودن. محکم در آغوش گرفتن. محکم دست کسی رو گرفتن. محکم پای حرف‌ها و قول‌هات موندن. محکم جنگیدن برای هدف ها. آدم محکمی باش تو هر زمینه‌ای که باید.

یه روزهایی هم هست که از جنگیدن با زندگی خسته می‌شی. خودتو می‌کشونی گوشه‌ی رینگ اما زندگی دوباره با تمام توانش می‌افته روت. زور زندگی بیشتره، مجبورت می‌کنه دوباره سرپا شی و بجنگی. شعارش همینه «تا زنده‌ای بجنگ و زندگی کن.»

‌
آدم جنگیدن نباشید؛
به خصوص برای آنهایی که ثابت کرده اند
ارزش این جنگ، ارزش وقت و نیرو، و ارزش زخمی شدن شما را ندارند.

حالا نمیشه یبار یه چیزی بدون جنگیدن بدست بیاد؟

اما عزیزم، تو که غریبه نیستی؛ گاهی از جنگیدن برای چیزهایی که دیگران بدون ذره‌ای تلاش اون‌ها رو در اختیار دارن، خیلی خسته می‌شم.