بانو هایده خیلی وقت پیش گفت روزهای روشن خداحافظ ما نخواستیم باور کنیم.

آدم از هر جایی که میره بخش زیادی ازش جا میمونه اونجا. روی کاشی هاش، روی میزی که دستشو میذاشت روش، روی صندلی و مبلش، روی دسته ی شیر آب، کلید برق...
و واقعا عجیبه بدونی توی همینجایی که تو قدم میزنی، بعدا یه سری آدم دیگه قدم میزنن و خاطرات جدید متفاوتی میسازن.
بار آخر به اطراف یه نگاه اجمالی میندازی، درو قفل میکنی و آخرین تماس دستت قطع میشه با دستگیره ی دری که هر روز بهش می‌خورد
و میری.
خداحافظی خیلی عجیبه...

از آخرین چیزا متنفرم؛ آخرین لب، آخرین بوسه، آخرین سیگار، آخرین خداحافظی، آخرین لبخند، آخرین حرف، آخرین کلمات، آخرین آغوش، آخرین دیدار.

خیلیا
تموم
میشن
برای
آدم،
بدون
حتی
یه
خداحافظی!

‏ بزرگ‌ترین آسیب روحی؟
‏- زخم خوردن از کسایی که انتظار داشتی ازت محافظت و پشتیبانی کنن :)

some stories have no end, they are just left beautifully in midway with a silent goodbye..

بعضی از داستان ها پایانی ندارند فقط به زیبایی در میانه راه با یک خداحافظی خاموش رها می شوند...

ببین من نمی‌تونم ازت دربرابر تموم رنج‌ها و سختیهای دنیا محافظت کنم. ولی می‌تونم بهت بگم که قوی باشی، وقتی داری غصه می‌خوری و ناراحتی کنارت باشم.
من نمی‌گم دنیا آسونه و غصه ای نداره می‌گم که همه ی اینارو باید باهم تحمل کنیم شونه به شونه.

این جمله ته بیخیال شدَنه ، حافظ میگه:

زَدیم بَر صف رِندان ، هرچه بادا باد!
• |.

بنظرم سخت‌ترین کار اینه که دلت نخواد، ولی مجبور باشی با یه سری از آدم‌ها و خاطراتت خداحافظی کنی.

احترام به خودت،
با خداحافظی های زیادی همراه است!