واسه به دست اوردن هر چیزی باید یه چیزایی از دست بدی؛ حالا میخواد زمان باشه، انرژی باشه، آدم باشه... فقط باید ببینی ارزششو داره یا نه.

‏با آن‌همه تلاش و رنجی که تحمل کردی، حالا چگونه می‌خواهی بیهوده بودن آن‌ها را بپذیری؟

دوست داشتن
چیزی شبیه به گم شدنه ، توی یه آدم دیگه
حالا هرچی کسی رو بیشتر دوست داشته باشی
عمیق تر گم میشی ، یه جایی دیگه نمیدونی برای
خودت داری زندگی می کنی یا برای اون.

تا حالا کسی اونقدر روانت رو آزار داده که جسمت از فشار سختیش بیمار بشه؟

نمی‌دونم وقتی بودی بیشتر دوستت داشتم یا حالا که نیستی؛ خلاصه که بدون آره٫ ما تا همیشه شما رو دوست داریم. حالا یه روزی کمتر، یه روزی بیشتر.

یه سری سوالایی توی زندگی آدم هستن که هیچ جوابی ندارن، ولی همه‌ی زندگی آدم رو هم شامل میشن، مثلا اونجا که جناب سعدی میگه: "من چرا دل به تو دادم؟ که دلم می‌شکنی"، از قرن ششم تا حالا همینجوری بی‌جواب مونده و تا همیشه هم بی‌جواب میمونه

‌
هیچ‌ نیمه‌ی ‌گمشده‌ای وجود ندارد!
تنها چیزی که وجود دارد تکه‌هایی از زمان است‌
که در آن‌ها، ما با کسی حال خوشی داریم؛‌
حالا ممکن است سه دقیقه باشد، دو‌ روز، پنج سال یا همه‌ی عمر‌…‌
‌

.کتاب زندگی من‌
.آنتوان چخوف‌

دوست داشتن خیلی عجیبه.اخلاق و رفتارت شبیه طرف می شه، قیافه‌ت شبیهش می شه، بوی اون آدمو می‌گیری، علایقت علایق اون آدم می شه، اهدافش می شه اهدافت، و تمام تو می شه اون.
حالا تو این وضعیت فکر کن یه روز از دستش بدی؛ باید دوباره خودتو پیدا کنی دوباره خودتو بسازی...

کسی که با آدم گذشته زندگیش در ارتباطه ، آدم قابل اعتمادی نیست ..
حالا شما قبول نکن‌ .

حرف‌های نگفته و نزده، اشک می‌شن و جاری می‌شن. کاش گوش شنوایی واسه اشک‌هام بودی حالا که نیستی و حضور نداری تا حرف‌هام رو بشنوی.