نمیدونم چرا اینجوریه که حسرت یه چیزایی تا ابد تو دلت می مونه، حتی اگه بهترش رو داشته باشی.

‏کنار گذشته شدن جز تلخ‌ترین تجربه‌های
بشریه. فرقی هم نمیکنه از کار کنار گذاشته
شی، از دوستی یا حتی یک رابطه عاشقانه.
در هر حالت، اول همه وجودت خشم
میشه و بعد حسرت. اون آخر سر هم
یه غمِ سمجی تو دلت میمونه که تا ابد
تنهات نمیذاره.


. .

اما حالا، من مانده‌ام و هزاران حسرت.
تو که جانه منی، چرا نتوانستم حتی دست‌هایت را لمس کنم؟!



. .

'اگه منو می‌کاشتن، ازم فقط حسرت سبز می‌شد...' 'از دلِ من گل درنمیاد... فقط حسرت سبز میشه.' 'من زمین نبودم، که چیزی غیر از حسرت ازم برویه.' 'بذرِ من، گل نمی‌ده... جز حسرت.'

.
من خودم بودم
دستی که صداقت می‌کاشت
گرچه در حسرت گندم پوسید...
من خودم بودم
هر پنجره‌ای که
به سرسبزترین نقطه بودن وا بود
و خدا می‌داند
بی‌کسی از ته دلبستگی‌ام پیدا بود...

#جبران_خلیل_جبران

. .

میدونی چی میسوزونه؟
اینه که همه‌چی می‌تونست درست باشه،
می‌تونستیم کنار هم باشیم،
می‌تونستیم از پس سختیا بربیایم،
می‌تونستیم یه زندگی بسازیم که خیلیا فقط حسرتشو می‌کشن…
ولی چی شد؟
هیچی… چون تو نخواستی!
فقط همین.
نه تقدیر بود، نه بدشانسی، نه هیچ‌چیز دیگه… فقط خواستنِ تو کم بود.
من هزار بار خواستم،
هزار بار جنگیدم،
ولی یه‌نفره هیچ رابطه‌ای ساخته نمیشه.
تو نمیخواستی…
و من موندم با هزار تا “می‌شد” که هیچ‌وقت نشد . .


. .

بزرگترین دوراهی اونجاست که
با احساسات زندگی کنی ضربه میخوری
با منطق زندگی کنی حسرتش می‌مونه به دلت.

بهترین انتقام؟ حسرت کسی شی که یه روز با بیرحمی ترکت کرد.

ولی خاطِره هر چقدرم که شیرین باشه باز طعم حسرت میده..


. .

آدم‌ها هیچوقت از بین نمیرن، اون‌ها تبدیل میشن به یه سری حس مثل خشم، تنفر، دل‌زدگی، دل‌مردگی، حسرت یا شایدم بغض.