روانشناسی می‌گه:

باید بگم آدمایی که آزارت می‌دن، تحقیرت می‌کنن و زخم زبون می‌زنن، همون کسانی هستن که به شدت تخریب شدن، به شدت زخم خوردن و پر از عقده هستن. این آدما از کمبود اعتماد به نفس و عزت نفس رنج می‌برن و با این کاراشون تلاش می‌کنن تا بقیه رو تا سطح خودشون پایین بکشن تا شاید از بار رنج خودشون کم کنن و روی دوش بقیه بندازن. تنها راه مقابله با اونا، بی‌تفاوتی، بی‌توجهی و اهمیت ندادنه. نذار این چرخه ادامه پیدا کنه. تو همونی باش که نمی‌ذاره هیچ خط و خشی از آزار دیگران روی روانش بشینه.

ترجیح دادم با خود مزخرفم تنها باشم، بهتر از بودن با آدم‌ های حقیریه که مدام سر هم کلاه میذارند…

کسی که خودش رو باور داشته باشه ، نه از تعریف جوگیر میشه نه از تحقیر دلگیر ..

آدمای حقیر، قدرتشون رو از ضعف دیگران میگیرن.

تاحالا دقت کردین؟!
آدمای خوشگل ازت تعریف می‌کنن،
آدمای پولدار ساپورتت می‌کنن،
ورزشکارا کلی بهت راهکار و راهنمایی میدن،
و فقط اونایی که هیچی برای ارائه ندارن دنبال هر راهی میگردن که تحقیر و تخریبت کنن.

خیلی از ما، گفت‌وگوی سخت رو با دعوا اشتباه می‌گیریم.
چون محیطی که توش بزرگ شدیم
بهمون یاد نداده بدون تحقیر،
قهر یا خشونت اختلاف نظر رو حل کنیم.
ما سکوت می‌کنیم، چون فکر می‌کنیم فقط دو راه داریم:
یا قهر، یا دعوا !!

‏نوشته بود :

چه اسارت حقیرانه ای است در بند حرف این و آن بودن...

کسی که همش کم و کاستی های خودش رو میبینه و خودتحقیری داره، نمیتونه متقابلا نقاط قوت تورو ببینه!

کودکی که کتک خورده، کتک میزنه!
کودکی که ترسونده شده، میترسونه!
کودکی که تحقیر شده، تحقیر میکنه!
کودکی که روح و شخصیتش نابود شده، نابود میکنه!
کودکی که عشق نبینه،عاشق نمیشه!
آدما آینه هستن ...

راجع به بحث های خودمو پارتنرم به مشاورم گفتم، حقیقتا یه چیزی گفت که خیلی باحال بود:

"خیلی از ما، گفت‌وگوی سخت رو با دعوا اشتباه می‌گیریم.
چون محیطی که توش بزرگ شدیم، بهمون یاد نداده بدون تحقیر، قهر یا خشونت اختلاف نظر رو حل کنیم.
ما سکوت می‌کنیم، چون فکر می‌کنیم فقط دو راه داریم: یا قهر، یا دعوا."

|Nasibe|