آدم شب‌ها برهنه‌س،
شب‌ها تو موضع ضعفه،
شب‌ها خود خودشه.
شب‌ها احساسات فرمان میده و منطق بی‌احساس به خواب رفته‌.
صبح‌ها که بلند می‌شیم، نقاب می‌زنیم و به شب قبل خودمون می‌خندیم،
ولی واقعیت همونیه که شب‌ها می‌بینیم.
حقیقت ما تو تاریکی شب آشکار میشه..
و قسم به صداقت شب‌ها..!

معذرت خواهیت این حقیقت رو که اون شب با گریه خوابیدم عوض نکرد.

هرگز پول را برای بیماری
و مشکلات پس انداز نکن
چون رخ می‌‌دهد.
پول را برای عروسی، برای خرید خانه، اتومبیل، مسافرت و نظایر آن پس انداز کن
وقتی می‌‌گوئی این پول برای خرید اتومبیل است دیگر به تصادف فکر نکن.

منتظر هرچه باشی، همان برایت پیش می‌‌آید.
منتظر شادی باشی، شادی پیش می‌‌آید.
منتظر غم باشی، غم پیش می‌‌آید.
منتظر آرزوی قلبی‌ات باش
بی شک به حقیقت میپیوندد

گرچه پول نداریم ولی فکراتونو قشنگ تر کنید


. .

تو از فرد «خودشیفته‌» هرگز حقیقت رو نخواهی شنید، اون‌ها توی داستان‌هایی که تعریف می‌کنن خودشون همیشه یا قهرمانند یا قربانی، بقیه‌ی آدم‌های قصه رو هم یا بدجنس نشون می‌دن یا بی‌عرضه

اونجا که فاضل نظری میگه:

من و جام می و معشوق، الباقی اضافات است
اگر هستی که بسم الله، در تأخیر آفات است

مرا محتاج رحم این و آن کردی، ملالی نیست
تو هم محتاج خواهی شد، جهان دار مکافات است...

ز من اقرار با اجبار می گیرند، باور کن
شکایت های من از عشق ازین دست اعترافات است

میان خضر و موسی چون فراق افتاد، فهمیدم
که گاهی واقعیت با حقیقت در منافات است

اگر در اصل، دین حُبّ است و حُبّ در اصل دین، بی شک
به جز دلدادگی هر مذهبی، مُشتی خرافات است...


. .

چون امن و مهربونی همیشه تنها میمونی، آدم‌ها عاشق چیزهای مبهمن، دنبال هیجان و تفریح، اما چون انسان مهربون و امن همیشه واضحه، خیلی‌ها نادیده‌اش میگیرن، حقیقتی تلخ اما واقعی.

خانمه میگفت:
"‏چون اَمن و مهربونی همیشه تنها میمونی، آدما عاشق چیزای مبهم هستن، دنبال هیجان و تفریح،
اما چون انسان مهربون و امن همیشه واضحه، خیلیا نادیدش میگیرن، حقیقتی تلخ اما واقعی…"

متاسفانه باید این حقیقت تلخ و بپذیری که همیشه انتخاب اول یسری آدمها نیستی! خیلی اوقات ترجیحات یا صندلی ذخیره ی اونایی.

گاهی‌اوقاتم نباید تمام حقیقت رو برملا کنی چون زندگی خیلی جدی‌تر از اونی نیستش که بخوای باهاش ذوق یک‌نفر دیگه‌رو کور کنی. و چیزهایی که از بیان حقیقت قیچی می‌شن همون کلماتی هستن که بعد از "اما" و "ولی" میان. تنها بیان قسمت اول جمله کفایت می‌کنه.

راجع به بحث های خودمو پارتنرم به مشاورم گفتم، حقیقتا یه چیزی گفت که خیلی باحال بود:

"خیلی از ما، گفت‌وگوی سخت رو با دعوا اشتباه می‌گیریم.
چون محیطی که توش بزرگ شدیم، بهمون یاد نداده بدون تحقیر، قهر یا خشونت اختلاف نظر رو حل کنیم.
ما سکوت می‌کنیم، چون فکر می‌کنیم فقط دو راه داریم: یا قهر، یا دعوا."

|Nasibe|