کمی آرام‌تر از قبلم. انگار خشمی دیرینه را برون‌ریزی کرده باشم! انگار فریادم را به گوش همانی رسانده‌ام که باید، خشمم را بدون پرده به همانی ابراز کرده‌ام که باید. دیگر با همه دعوا ندارم، دیگر بی‌دلیل خشمگین نیستم و فارغ از نتیجه، آرام‌ترم.
کدخدا آب روستائیان را فروخته بود و من روستاییِ غمگین و خشمگینی بودم که جسورانه توی چشم‌های بی‌شرم کدخدا نگاه کرده بود و یک سیلی محکم به او زده بود.
نه آب بازگشت، نه کدخدا عذرخواهی کرد، اما روستائی، آرام‌تر از همیشه به خانه‌‌اش بازگشت


. .

آمدم سر بزنم شعر بخوانم بروم
آنقدر دلزده هستم که نمانم بروم

به همین کوچه و این خانه و دیوار اتاق
و به آیینه سلامی برسانم بروم

آخرین بار به لب هات کمی زل بزنم
به دلم طعم لبت را بچشانم بروم

یک کمی خاطره جامانده که بردارم و بعد
تن رنجور خودم را بکشانم بروم

بغض هم واسطه شد خواست دلت را ببرد
تو خریدار نشو، زود برانم بروم

باز باران زده در گوشهٔ چشمم، باید
اشک... در دفتر شعرم بچکانم بروم

آنهایی که یک نفرشان چه یک روز چه دیگر، نیست می فهمند صندلی خالی کنار راننده را، تخت خواب دونفره را، لیوان روی پیش خوان آشپزخانه را، مسواک بی استفاده را، چرا باید یک چیزی بماند تا راه نفس را بگیرد!
تا نرفته یا تا هست ، چقدر فرق می کند با کاش نرفته بود و کاش بود!



. .

تو رفته‌ای
و بحران نوشیدن چای بی‌تو در این خانه
مهم‌ترین بحران خاورمیانه است

این احمق‌ها
هنوز برسر نفت می‌جنگند!


#پوریا_عالمی

آدم باید کتابهایی بخواند که گازش می‌گیرند و نیشش می‌زنند.
اگر کتابی که می‌خوانیم مثل یک مُشت نخورد به جمجمه‌مان
و بیدارمان نکند،
پس چرا می‌خوانمیش؟
که به قول تو حال‌مان خوش بشود؟
بدون کتاب هم که میشود خوشحال بود.
تازه لازم باشد، خودمان می‌توانیم از این کتاب‌هایی بنویسیم که حال‌مان را خوش می‌کند.
ما اما نیاز به کتابخانه، نیاز به کتابهایی داریم که مثل یک ناخوش‌حالیِ سخت دردناک متاثرمان کند؛
مثل مرگ کسی که از خودمان بیشتر دوستش داشتیم،
دور از همه‌ی آدمها،
مثل یک خودکشی.
کتاب باید مثل تبری باشد برای دریای یخزده‌ی درونمان!


نامه به پدر
فرانتس کافکا

تو رفته‌ای
و بحران نوشیدن چای بی‌تو در این خانه
مهم‌ترین بحران خاورمیانه است

این احمق‌ها
هنوز برسر نفت می‌جنگند!


#پوریا_عالمی

جور و بیداد کند عمر جوانان کوتاه
ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید
گر شد از جور شما خانه موری ویران
خانه خویش محال است که آباد کنید


#ملک‌الشعرا_بهار

.️
برید،دوخت،حکم داد و رفت…
و من هنوز خیره به در خانه دارم
به این فکر می کنم:
که گاهی معشوقه ها عجب
(خدای بی رحمی می شوند)!
.
#علی_کشاورز

تو رفته ای وُ من هنوز
شعرم را برایت بلند می خوانم

تو رفته ای وُ
مرگ برایم ساده تر‌ست
تا باورِ رفتنت...

و کسی را که
در رودخانه ای خشک غرق شده
هرگز نمی توان نجات داد...

#جواد_محبوبی

there is no home like your favourite person's arms...

هیچ خانه ای مانند آغوش شخص مورد علاقه شما وجود ندارد...


. .