این رو خوندم و دلم آروم گرفت، شما هم آروم بشین:

اما بالاخره انسان ها به هر جای دنیا که بروند در آخر به همان جایی برمی گردند که به آن تعلق دارند. به همان شهر، به همان خانه، به همان قلب و به همان آغوش ...



. .

هزار کشور هم بروی
هزار خانه هم عوض کنی
هزار آدم را هم ببوسی
یکی ؛ فقط یکی‌ است
که هم کشور ، هم خانه ، هم آدم توست

و
سلام بر کسانی که
وجودشان از غم این دنیا می‌کاهد…


روزتون زیبا🤍

روزی به خانه‌ام آمدی واز آن کلبه‌ی تاریک با سقفی شکسته حالا جنگلی سبز پر از پروانه‌های رنگی ساخته‌ای.

Wish light for the lamp of your neighbor's house;
Undoubtedly, it will light up around your house. :)

برای چراغ خانه همسایه ات نور آرزو کن؛
بی شک حوالی خانه خودت روشن خواهد شد. :)

جمعه ای دگر از راه رسید
مرا به زندگیت گره بزن
سنجاق کن به صبح هایت
لای همین چهارخانه ها مرا قربانی کن....

#پریناز_ارشد


درودها یاران جان، آدینه بکام🤍

•
بوی عطر یاس که می‌پیچد
خاطرات در کنج آن خانه‌ی کاه گلی به سرم می‌پیچد
بوی عطر چای و هل نسیمِ خرداد🪻.

♡

گفت آدمیزاد تاب نمی آورد،
بلاخره باید یک جایی را داشته باشد به آن پناه ببرد؛
«شهری، دیاری، خانه ای، سایه ای، تنی، وطنی، آغوشی.»

.࿐

‏خانم غزاله علیزاده در «خانه‌ی ادریسی‌ها» جمله‌ای دارد‌ که
حس و حالِ بسیاری از ما است:
«این جماعت غربتم را به نهایت می‌رسانند.»

•
برایم نوشته بود:
تو مثل خانه‌ای امن ، پُر آرامش ، پناه .️.

♡

•
عطر چای و دارچین
و صدای پایی که در خانه می‌پیچد

زندگی همین بودن های کوچک است.️.

♡