وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

چی شد که وارونه شدیم؟
رسیدیم به دوره ای که به چیزایی افتخار میکنن که یه روزی سبب خجالت بودن
به خیانت میگن تجربه!
به بی تعهدی، سبک زندگی!
به بی اخلاقی، رک بودن!
به فحشا، جسارت!
به دیده شدن، موفقیت!
به سطحی بودن، باحال بودن!
و به هرچرندی که خودشونم ازش ته دل راضی نیستن میگن "خود واقعیم"!

گاهی وقت‌ها هم سکوت علامت رضایت، حرفی نداشتن، خجالتی و یا درونگرا بودن نیست.
به دلیل نا‌امیدی از یافتن شنونده مشتاق و خوش‌فهمه.

متاسفانه در دورانی زندگی می‌کنیم که آدم‌ها به چیزهایی
که باید از اون‌ها «خجالت» بکشن، دارن «افتخار» می‌کنن.

این حساس بودن هم خیلی حس خجالت‌آوریه، مثلا نمیدونم چطوری باید بهت بگم ناراحت شدم و آسیب دیدم بخاطر احمقانه و مسخره‌ترین چیز.

یه دورانیم از زندگیت هست که واسه یه مدت حالت خوب نیست؛ ولی وقتی ازت میپرسن خوبی؟ دیگه روت نمیشه بگی نه. خجالت میکشی. میشینی میشماری میگی خب، اون بار گفتم نه، دیشبم گفتم نه، امروز باید بگم خوبم...

Being too sensitive is so embarrassing that after a while you won't even be able to tell the reason for your discomfort

زیادی حساس بودن انقدر خجالت اوره که بعد یه مدت دیگه حتی روت نمیشه دلیل ناراحتیتو بگی

آدمیزاد باید جوری زندگی کنه که الانش نشه تبدیل به گذشته‌ای که بابتش خجالت زده بشه.

خلاصه کنفرانس یکی از روانشناس های معروف دنیا این بود که میگفت: برای حذف آدم های سمی زندگیتون هیچوقت احساس گناه، خجالت و پشیمونی نکنید. فرقی هم نمیکنه از بستگانتون باشه یا عشقتون و یا یک آشنای تازه، مجبور نیستید برای کسی که باعث رنج و احساس حقارت در شما میشه جایی باز کنید.
و به نظرم اینو باید تا ابد
تو زندگیمون اجرا کنیم.

هیچ اشکالی راجع به «زیاد اهمیت دادن» وجود نداره. نباید از اینکه برای یک‌چیز یا یک‌شخص تمام قلبت رو میذاری؛ خجالت بکشی.