بانو هایده خیلی وقت پیش گفت روزهای روشن خداحافظ ما نخواستیم باور کنیم.

آدم از هر جایی که میره بخش زیادی ازش جا میمونه اونجا. روی کاشی هاش، روی میزی که دستشو میذاشت روش، روی صندلی و مبلش، روی دسته ی شیر آب، کلید برق...
و واقعا عجیبه بدونی توی همینجایی که تو قدم میزنی، بعدا یه سری آدم دیگه قدم میزنن و خاطرات جدید متفاوتی میسازن.
بار آخر به اطراف یه نگاه اجمالی میندازی، درو قفل میکنی و آخرین تماس دستت قطع میشه با دستگیره ی دری که هر روز بهش می‌خورد
و میری.
خداحافظی خیلی عجیبه...

از آخرین چیزا متنفرم؛ آخرین لب، آخرین بوسه، آخرین سیگار، آخرین خداحافظی، آخرین لبخند، آخرین حرف، آخرین کلمات، آخرین آغوش، آخرین دیدار.

خیلیا
تموم
میشن
برای
آدم،
بدون
حتی
یه
خداحافظی!

some stories have no end, they are just left beautifully in midway with a silent goodbye..

بعضی از داستان ها پایانی ندارند فقط به زیبایی در میانه راه با یک خداحافظی خاموش رها می شوند...

بنظرم سخت‌ترین کار اینه که دلت نخواد، ولی مجبور باشی با یه سری از آدم‌ها و خاطراتت خداحافظی کنی.

احترام به خودت،
با خداحافظی های زیادی همراه است!

خداحافظی نکردیم، ولی داستانمون دیگه تموم شده.

قلب من مؤدب است؛
اگر بخواهی بروی،
حتماً برای خداحافظی خواهد ایستاد.

تئوری ایستگاه قطار رو شنیدی؟ میگه زندگی مثل یه ایستگاه قطاره، آدم‌ها میان و میرن، بعضی‌ها یه مسیر طولانی رو همراهتن، بعضی‌ها هم قبل از اینکه آماده خداحافظی باشی پیاده میشن میرن، ولی هر کسی یچیزی بهت یاد میده حتی اگه قرار نباشه برای همیشه بمونه مهم اینه که بدونی کی باید اون شخص رو نگه‌اش داری و کی باید بذاری سوار قطار بعدی خودش بشه چون همه تو یه مسیر نیستن و اشکالی هم نداره.