‏بعضی آدما نه طرز نگه داری رو بلدن
نه طرز خداحافظی رو…
فقط شروع کننده خوبی هستن.

‏بعضی آدما نه طرز نگه داری رو بلدن، نه طرز خداحافظی رو
فقط شروع کننده خوبی هستن

یه باگ تلخی راجب زندگی هست؛
آدما میتونن قشنگ نگاهتون کنن، ببوسنتون!
اما شب که شد باهاتون خداحافظی کنن و برای همیشه برن.

‏وقتی از رابطه‌ی دوستی یا عاطفی‌تون ناامید شدین، با یه خداحافظی باشکوه تمومش کنین. ادامه‌ی اون رابطه فقط خشم و کینه‌تون رو بیشتر میکنه. خیلی ناامید کننده‌ست ولی آدم‌ها از یه سنی به بعد خیلی سخت تغییر میکنن.

خیلی تلخه، آدم‌ها دیگه حتی خداحافظی هم نمی‌کنن. دست از مسیج دادن می‌کشن و همه چیز همون‌جا تموم می‌شه.

آدمای خسته میتونن عمیق ترین نگاه رو بهتون داشته باشن و عاشقانه ببوسنتون بعد شب باهاتون خداحافظی کنن و برای همیشه برن.

دوباره شروع شد، کارهای ناواضح تو و دودل شدن‌های من، بعضی آدم‌ها نه طرز نگه‌داری رو بلدن، نه خداحافظی، فقط شروع کننده خوبی بودن.

همیشه منتظری که برگرده، حتی وقتی برای همیشه باهاش خداحافظی کردی.

آدم برای این همه خداحافظی ساخته نشده واقعا.

آدم از هر جایی که میره بخش زیادی ازش جا میمونه اونجا. روی کاشی هاش، روی میزی که دستشو میذاشت روش، روی صندلی و مبلش، روی دسته ی شیر آب، کلید برق...
و واقعا عجیبه بدونی توی همینجایی که تو قدم میزنی، بعدا یه سری آدم دیگه قدم میزنن و خاطرات جدید متفاوتی میسازن.
بار آخر به اطراف یه نگاه اجمالی میندازی، درو قفل میکنی و آخرین تماس دستت قطع میشه با دستگیره ی دری که هر روز بهش می‌خورد
و میری.
خداحافظی خیلی عجیبه...