راجع بهش گریه نمیکنم ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم، با کسی هم حرف نمیزنم.

نوشته بود که:
‏یه حس مزخرفی دارم انگار قرار بوده
عصر ببینمت ولی خوابم برده.
بیدار شدم دیدم شب شده، تو هم زنگ نزدی.

خوابم نمی برد شب و بی بوسه تشنه اَند
لب های گُر گرفته و در اِنتظارِ من؛

خاموش کن چراغ اتاق مرا، برو
دیدن ندارد این همه، وضعِ خمار من!

من واقعا دیگه از هیچی خوشم نمیاد هیچ‌ حسی توم نیست، اصلا انگار یکی گرفته بال‌های پروانه‌هام رو با قیچی تیکه تیکه کرده، هیچی خوشحالم نمیکنه، نه شب‌ها سر وقت میخوابم، نه دیگه دلم میسوزه، نه احساساتی میشم، نه خوشحال میشم، نه زیاد میخندم، نه صمیمی میشم، نه دل میبندم، نه اجتماعی‌ام، هیچ حسی توم نیست، از قوی بودن خسته شدم.

من هر روز تموم تلاشم رو میکنم ولی هر شب به امید اینکه فردا رو نبینم میخوابم.

دوست دارم دفتر زندگی‌رو برای همیشه ببندم و راحت بخوابم، آروم و بی‌هیچ نگرانی و آزاری، برای همیشه و تا به ابد.

تنهایی هامون شبیهِ تنهاییِ ظهرای بچگیمون
شده
وقتی که همه میخوابیدن و ما خوابمون نمیبرد آدما بودن اما نبودن .

شدی عین اون خوابی که یه شب دیدمش و دیگه یادم نیومد؛ حالا هر شب به این امید می‌خوابم که یه بار دیگه اون خواب رو ببینم.

وعده غذایی‌ام کم شده، خوابم نصف، دهانم تلخ، اعصابم ضعیف، فکرم آشفته و تمرکزم مثلِ دوربینِ روی دست!
دیگر زیاد حرف نمی‌زنم، برای گوش‌دادن هم رغبتی نیست.
برای قدم زدن اما تا دلت بخواهد پای خودم هستم.
با اینهمه رفتنم کمی طول کشیده!
قدم برمی‌دارم اما دور نمی‌شوم.
می‌دوم، نفس می‌زنم، اما تکان نمی‌خورم!
خاصیتِ فرار همین است، در مبدأ جایگاهی نداری و به مقصد هم نمی‌رسی!
شاید فکر کنی از تو فرار می‌کنم، اینگونه نیست!
مشغولِ ترکِ هر دویمان هستم.

#علی_سلطانی

تنها راه نجاتم خوابیدنه ، وقتی میخوابم ناراحت نیستم، عصبانی نیستم، تنها نیستم.