نمی‌دونم چرا اینجوری شدم. می‌خوابم. خوب هم می‌خوابم. هفت تا هشت ساعت. اما وقتی بیدار میشم، خسته‌ام. انگار دو ساعته که خوابیدم. انگار کتکم زدند. نمی‌دونم چرا اینجوری شدم.

حالم‌‌ رو کافکا خیلی خوب توصیف می‌کنه:

دچار نوعی بهت‌ زدگی و بی‌حسی شده‌ام
احساس خستگی نمی‌کنم ، خوابم نمی‌آید
غصه‌دار نیستم ، شاد هم نیستم

♡

الان جمله "خوابم میاد ولی خوابم نمی‌بره" رو با گوشت و پوست و استخوونم درک می‌کنم

تو ندیدی حالِ منو، ولی من هرشب با فکرِ کاش یبار قدرمو میدونست خوابم برد.

لطفا امشب دیگه توی خوابم نیا. آخه صبح باید زود بیدار شم می‌ترسم زیاد فرصت نشه که ببینمت.

چه گناهی کرده ام که تو
در خوابم هستی،
در بیداری ام نه.
در قلبم هستی،
در چشمم نه،
در سرم هستی و در آغوشم،
نه.

دلم می‌خواد بخوابم کف پشت‌ بوم فقط ماه رو تماشا کنم.

راجع بهش گریه نمیکنم ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم، با کسی هم حرف نمیزنم.

نوشته بود که:
‏یه حس مزخرفی دارم انگار قرار بوده
عصر ببینمت ولی خوابم برده.
بیدار شدم دیدم شب شده، تو هم زنگ نزدی.

خوابم نمی برد شب و بی بوسه تشنه اَند
لب های گُر گرفته و در اِنتظارِ من؛

خاموش کن چراغ اتاق مرا، برو
دیدن ندارد این همه، وضعِ خمار من!