لطفا امشب دیگه توی خوابم نیا. آخه صبح باید زود بیدار شم می‌ترسم زیاد فرصت نشه که ببینمت.

چه گناهی کرده ام که تو
در خوابم هستی،
در بیداری ام نه.
در قلبم هستی،
در چشمم نه،
در سرم هستی و در آغوشم،
نه.

دلم می‌خواد بخوابم کف پشت‌ بوم فقط ماه رو تماشا کنم.

راجع بهش گریه نمیکنم ولی خب غذا هم نمیخورم، درست نمیخوابم، با کسی هم حرف نمیزنم.

نوشته بود که:
‏یه حس مزخرفی دارم انگار قرار بوده
عصر ببینمت ولی خوابم برده.
بیدار شدم دیدم شب شده، تو هم زنگ نزدی.

خوابم نمی برد شب و بی بوسه تشنه اَند
لب های گُر گرفته و در اِنتظارِ من؛

خاموش کن چراغ اتاق مرا، برو
دیدن ندارد این همه، وضعِ خمار من!

من واقعا دیگه از هیچی خوشم نمیاد هیچ‌ حسی توم نیست، اصلا انگار یکی گرفته بال‌های پروانه‌هام رو با قیچی تیکه تیکه کرده، هیچی خوشحالم نمیکنه، نه شب‌ها سر وقت میخوابم، نه دیگه دلم میسوزه، نه احساساتی میشم، نه خوشحال میشم، نه زیاد میخندم، نه صمیمی میشم، نه دل میبندم، نه اجتماعی‌ام، هیچ حسی توم نیست، از قوی بودن خسته شدم.

من هر روز تموم تلاشم رو میکنم ولی هر شب به امید اینکه فردا رو نبینم میخوابم.

دوست دارم دفتر زندگی‌رو برای همیشه ببندم و راحت بخوابم، آروم و بی‌هیچ نگرانی و آزاری، برای همیشه و تا به ابد.

تنهایی هامون شبیهِ تنهاییِ ظهرای بچگیمون
شده
وقتی که همه میخوابیدن و ما خوابمون نمیبرد آدما بودن اما نبودن .