‏با معشوقه‌هایتان ازدواج کنید
جسمشان را برای ما نگذارید
قلبشان را برای خودتان.


-بخشی از یک نامه خودکشی....

صبح ها لبخندی بچسبانید گوشه لبتان!
دلیلش مهم نیست،
اصلا نیازی به دلیل ندارد،
لبخند است دیگر،
هفت خان رستم که نیست!
یک لیوان چای تازه دم بنوشید
یک موسیقی خوب برای خودتان پخش کنید
و گذشته و آینده را بگذارید به حال خودشان
مهم همان صبح، همان لبخند،
همان چای، همان موسیقیست..!

لطفا به موقع از آدم‌ها ناامید شوید، نه در اولین لغزش و نه آنقدر دیر که همه چیزتان را برده باشند، وقتی فهمیدید خطاها عادت شده‌اند و پشیمانی فقط یک نمایش است، آنجاست که ماندن خیانت به خودتان است.

از کسانی که شما را رها میکنند تشکر کنید
آنها ، شما را به خودتان پس داده‌اند ..
این تنها دارایی شماست که به افراد
بی‌لیاقت داده بودید :)

قدر و ارزش خودتان را بدانید؛ حفظ ارزش خود، شما را از تجربه‌های سطحی و بی‌کیفیت حفظ می‌کند‌‌‌...

Get up early and start working on that lifestyle you promised yourself.

زود بیدار شوید و شروع به کار بر روی آن سبک زندگی که به خودتان قول داده اید کنید.

"بهترین دوست کسی است که بتوانید با او صحبت کنید، کسی که شما را قضاوت نمی کند،
شما را به خاطر خودتان دوست دارد و مهمتر از همه باعث می شود احساس کنید که ارزشمند هستید."

اگر ماندنی نیستید ،
به خودتان عادَتش ندهید ..
روزهای بعد از شُما
یَقینا برایش سخت خواهد گُذشت ...

آن روز که تصمیم بگیرید خودتان را نجات دهید، نه آدم‌های اطرافتان را، روز بزرگی است.


.تکه‌هایی از یک کل منسجم
پونه مقیمی

از حُریت تا خریت فاصله ای نیست؛
زیادند حر ها و خر هایی که در هر لباسی و با هر ژستی، ظاهر میشوند!
کسی از سرانجامِ خودش خبر ندارد
زیاد گولِ منم منم های خودتان و دیگری را نخورید گاهی در یک لحظه با یک انتخاب، کاملا بی مقدمه یا خر می مانی یا حر میشوی!
سوال اینجاست
آیا آنقدر از خریت فاصله داریم که حُر ها را ببخشیم؟!
"آزاده بودن" چیز خیلی خوبی ست؛
برای قومی که فکر کنند
نه ژست و ادا، نه جَهیدن و جنگیدنِ خالی و بیهوده!
کاش هر چه هستیم و نیستیم به قول حسین لااقل آزاده باشیم!