تا میتونید خودتونو به گیج بازی بزنید
بگید نمیدونم، بگید نمیتونم، بگید
بلد نیستم، بگید حالیم نمیشه، بگید
من خرم، بگید من ناتوان عقلی ام
ولی ارامش برای خودتون بخری با
گفتن این کلمات و هرچی ک شنیدید
به هیچ جاتون نباشه...

چرا وقتی یک نفر دوستتون داره، بدون سیاست، بی‌شیله پیله و خورده شیشه، بدون اذیت و بازی‌های روانی، اذیتش می‌کنید و باعث می‌شید بیزار بشه از دوست‌داشتنِ کسی؟! مثل این‌که همون دغل‌بازای با همه بپَر و با سیاست و دوست دارید که تا به خودتون بیاید ببینید مفت بازی و باختید نه؟!

‏دوستان،
به‌ تعداد فرصت‌های دوباره‌ای که به یه آدم‌ میدید، دارید از ارزش خودتون کم میکنین.

امیدوارم به مرحله ای نرسید،که حس کنید تنها راه محافظت از خودتون،تنها موندنه.

نصیحت امشب :

هیچ وقت و هیچ‌کجا !
شخصیت و احترامتون رو به احساس نفروشید
آدما بهتون رحم نمیکنن...!
حداقل خودتون پشت خودتون خالی نکنید:))

هیچوقت به خودتون اجازه ندین که یادتون بره شرایط سخت زندگیتون واسه کی مهم بود و کنارتون موند و برای کی مهم نبود، هیچوقت هیچوقت فراموش نکنید.

به‌ تعداد فرصت‌های دوباره‌ای که به یه آدم‌ می‌دید، دارید از ارزش خودتون کم می‌کنین.

خودتون رو گول نزنید
هم خانواده مهمه
هم  وضعیت مالی
هم گذشته اون فرد
هم تروماهایی که تجربه کرده
عشق صرفا چیز کافی و قانع کننده‌ای نیست!

تو این دوران سخت هرکاری میکنید فقط به خودتون عذاب وجدان و احساس گناه ندید.
اگر کار نمیکنید، اگر زیاد میخوابید، اگر احساس افسردگی یا ناکارآمدی دارید، کاملا طبیعیه.
حتی قراردادهای کاری هم در شرایط جنگ لغو میشوند، پس هیچ چیز عادی نیست و این هم تقصیر شما نیست.

اتفاقا پرتوقع باشید، از این جهت که برای خودتون حد و مرز و فیلتر مشخص کنید و انتظارات به جا و مناسب با شرایطتون داشته باشید، آدمی که استانداردی نداره هم قدرش دونسته نمیشه و هم نادیده گرفته میشه.