تو این دوران سخت هرکاری میکنید فقط به خودتون عذاب وجدان و احساس گناه ندید.
اگر کار نمیکنید، اگر زیاد میخوابید، اگر احساس افسردگی یا ناکارآمدی دارید، کاملا طبیعیه.
حتی قراردادهای کاری هم در شرایط جنگ لغو میشوند، پس هیچ چیز عادی نیست و این هم تقصیر شما نیست.

اتفاقا پرتوقع باشید، از این جهت که برای خودتون حد و مرز و فیلتر مشخص کنید و انتظارات به جا و مناسب با شرایطتون داشته باشید، آدمی که استانداردی نداره هم قدرش دونسته نمیشه و هم نادیده گرفته میشه.

تا میتونید خودتونو به گیج بازی بزنید
بگید نمیدونم، بگید نمیتونم، بگید بلد نیستم، بگید حالیم نمیشه، بگید من خرم، بگید من ناتوان عقلی ام
ولی ارامش برای خودتون بخرید با گفتن این کلمات و هرچی ک شنیدید به هیچ جاتون نباشه..

" رَّبُّکُمْ أَعْلَمُ بکُمْ "

خدا شما رو بلده حتی بهتر از خودتون.️.

فاصله‌ی "من میخوام با خودش ازدواج کنم، به خانوادش چیکار دارم"
تا پله‌های دادگستری کمتر از شش ماهه...

حالا هر جور خودتون صلاح میدونید...

“وقت گذاشتن” رو جدی بگیرید برای خودتون، کاراتون، پارتنرتون و خیلی چیزای دیگه چون “وقت نداشتن” هیچ توجیهی نداره!

وقت گذاشتن رو جدی بگیرید برای خودتون، کارهاتون، پارتنرتون و خیلی چیزهای دیگه چون وقت نداشتن هیچ توجیهی نداره.

‏یه تراپیست داشتم که میگفت:
رفتار بد آدما حالا هر چی که هست، حاصل تجربه های تلخ اونا از کودکی تا زمان حال هستش
پس در نتیجه خیلی دنبال انتقام گرفتن و یا اصلاح بقیه نباشید شما همین یه زندگی رو دارید
روی خودتون کار کنید تا شبیه همونا نباشید بهتر و خوبتر ها سر راهتون میان


. .

وقتی دور و بر افرادی که باهاتون بد رفتار می کنند میچرخید، به اونا پاداش می دهید و خودتون رو تنبیه می کنید.

توقع‌تون رو از آدم‌ها به صفر برسونید. توقع که کم باشه فقط به خودتون و توانایی‌هاتون تکیه می‌کنید، انتظار ندارید دست غیبی برسه و ناجی بشه.