و چه ادمایی عزیزی که خودشون باعث شدن ازشون متنفر شیم .

تا یه سنی فکر میکنی بابا اشتباه کرده بعدتر میگی نه مامان کم گذاشت، اما وقتی واقعا بزرگ میشی میفهمی هیچ کدوم بلد نبودن چی درسته، هر دو با زخم‌های خودشون جنگیدن و تو شدی نتیجه اون جنگ ناتموم، از یجایی به بعد تقصیر اون‌ها نیست تصمیم با توعه زخم‌ها رو ادامه بدی یا درمانشون کنی.

گرفتار مردمی شدیم که همه چی رو میدونن غیر عیب های خودشون!

آدما مثل سم میمونن
وقتی دردشون وارد وجودت شه
هیچ راهکاری نیست که حالت مثل اول خوب شه
خودشون میرن ولی درداشون باقی میمونن
و انقدر نفوذ میکنن توی قلبت تا اخر که از پا دربیای.

‏با آدم‌های جسور وارد رابطه شید، آدم‌هایی که اختیار زندگی و انتخاب‌هاشون دست خودشونه و سر رابطشون با کسی تعارف ندارن.

آدما
باید
خودشون
برات
وقت
بزارن
توجهی
که
با
اصرار
و
گلایه
باشه،
ارزشی
نداره!

بزرگ‌ترین خیانت آدما به خودشون،
فروختن تنهایی‌شون به آدمایی که آدم نیستن.

یادت نره خدا حق خودشو می‌بخشه، نه کسی که تو کاری کردی اون شبها و ساعت ها اشک بریزه!

شما توسط کسایی حیف و میل میشین که از سر خودشون که هیچ از سر جد و آبادشون هم زیادی بودین!

شاید یه روزی که دیگه قلبی نداشتم تونستم با آدم‌ها مثل خودشون رفتار کنم.