بعد از قطع ارتباطم با بعضیا تنها چیزی که ازش پشیمون میشم زودتر انجام ندادنشه.

بدتر از حس از دست دادنش اون لحظه‌اس که مثل غریبه‌ها باهات حرف بزنه.

اما یه روز میفهمی منتظر گذاشتن آدما فرقی با از دست دادنشون نداره،
آدمای زندگیتون رو منتظر نذارید…

I never stopped loving you, I just stopped showing it.

من هیچ‌وقت دست از دوست داشتنت برنداشتم، فقط از نشون دادنش دست کشیدم.

من از این ناراحت نیستم که پارتنر ندارم، ناراحتم که دچار بی‌حسی عاطفی شدم. نهایتا یکی دو روز راجع به کسی هیجان داشته باشم بعد یهو می‌بینم نه واقعا کشش و حوصله ندارم، انگار همون اول که دارم آشنا می‌شم برام اسپویل می‌شه که قرار نیست جالب باشه و دارم خودم رو با ادامه دادنش مسخره می‌کنم.

ترسناک‌ترین قسمت نزدیک شدن به یکی اونجاست که همزمان باید ترس از دست دادنش رو هم داشته باشی.

بعضیام دلداری دادنشون مثه بادبزن زغاله
هدفشون خنک شدنت نیست میخوان آتیشت بیشتر شه!!!

خیلی ساده بخوام بگم؛ راز بهبودی اینه‌که چشماتو باز کنی‌ و ببینی اون چیه که به‌هیچ‌وجه برات مفید نیست اما همچنان اصرار داری دو دستی بچسبی بهش؟ دست‌هات رو آزاد کن و همون چیز رو پشت سرت جا بذار.
و البته؛ کاش انجام دادنش‌هم همینجوری به آسونی گفتنش بود. اما تقریبا هیچ‌چیز آسون نیست.

من تنها کسی که ترس از دست دادنش رو داشتم رو از دست دادم، بعد از اون دیگه مهم نیست کی یا چی رو از دست میدم.

اگه زندگی میتونه کسی رو پاک کنه که هرگز رویای از دست دادنشو نمیدیدی، پس میتونه با کسی جایگزینش کنه که هرگز رویای داشتنشو نمیدیدی.