#یادت_نره_رفیق:
خیلی وقتا ما بیشتر از اینکه خودمون زندگی کنیم، داریم برای تأیید بقیه زندگی می‌کنیم. رهایی‌بخش‌ترین چیزی که می‌تونی از خودت دور کنی، اهمیتیه که به نظر بقیه می‌دی. وقتی این بار رو بندازی زمین، تازه می‌فهمی چقدر سبک شدی و راه رفتن توی زندگی راحت‌تره، چون دیگه لازم نیست هر لحظه خودتو با توقعات بقیه تنظیم کنی. وقتشه خودت باشی، نه اون چیزی که بقیه دوست دارن.

ما عصاب سرد شدنتون رو نداریم یهویی برید گم شید.

"نمی‌دانستیم
برای نشستن زندگی
کنارمان
چهارپایه‌ای نداریم ...!"

تو روانشناسی رابطه یه اثر جالبی داریم
به اسم اثر میکل آنژ که میگه:
"زوج‌های موفق زور نمی‌زنن همدیگه رو عوض کنن.
اونها به هم کمک می‌کنن که
بهترین ورژن همدیگه رو کشف کنن.
درست مثل میکل آنژ که می‌گفت:
من مجسمه رو نمی‌سازم، فقط
شاهکاری که توی سنگ پنهانه رو کشف می‌کنم."

و اگر خیلی خوش‌اقبال باشیم، کسی که به ما گوش میده و کسی که دوستش داریم و کسی که ما رو دوست داره، همه در یک نفر جمع میشن.

‏یکی از پرآسیب‌ترین حالتای خودشیفتگی برای کساییه که خودشیفتگیشون حول «من بیش‌تر از بقیه سختی کشیدم» میچرخه. فکر می کنم جا داره درباره‌اش تامل کنیم چون بیشتر ماها به دلایل بسیار، زندگی سختی داشتیم -یا داریم- و باید دقت کرد این سختی منجر نشه به «پس از بقیه محق‌تر و سزاوارتر هستم»

تو این زندگی چاره‌ای جز صبور بودن نداریم. این رو من نمی‌گم، سعدی میگه:

‏«لیکن چه کنم گر نکنم صبر و شکیب؟»

. .

چقدر زیباست کسی را دوست بداریم؛
نه از روی نیاز، نه از روی اجبار، و نه به خاطر تنهایی،
بلکه فقط چون ارزش دوست داشتن را دارد.

خدایا دروجود کسی که دوست داریم جز آنچه که دوست داریم به ما نشان مده 🤍

ما از کسی رنجیدیم که هنوز طاقت دیدن رنجش را نداریم…