بلد بودن آدم‌ها خیلی مهم‌تر از دوست داشتنشونه.

گاهی وقتا اون چیزی که سعی در نگه داشتنش داری دقیقاً همون چیزیه که باید رهاش کنی.

آدما ساعت شنی نیستن که سر و تهشون کنی
دوباره از اول شروع بشن...
‏یه چیزایی هست که بدون اطلاع قبلی تموم میشن مثل صبر آدما، مثل اعتمادشون، مثل دوست داشتنشون، مثل محبت‌های از تهِ دلشون یهو تموم میشن…

‏یه چیزایی هست که بدون اطلاع قبلی تموم میشن مثل صبر آدما، مثل اعتمادشون، مثل دوست داشتنشون، مثل محبت‌های از تهِ دلشون یهو تموم میشن…

دوستم عاشقته و ممکنه بخاطر همین دوست داشتنش یه روز ازت بگذره ولی من ازت نمیگذرم بابت همه شب‌های نیمه تمومی که بهش هدیه کردی، بابت ذوقی که ازش گرفتی، بابت امید واهی‌ای که بهش دادی، بابت انگیزه‌ای که از زندگیش گرفتی، رفتار تو‌ باهاش حتی روی دوستی ما هم اثر گذاشت و از من هم دورتر شد.

رفتنش غمگین بود اما این رو باید بپذیرم که دوستم نداشت، حداقل دوست داشتنش اندازه دوست داشتن من نبود.

شد، شد، نشد سکوت میکنم، پشت سرم رهاش میکنم و فاصله میگیرم، اونقدر دور میشم که وجود داشتنش توهم و خیال به نظر بیاد.

هروقت دیدین کسی در داشتن خصلتی در خودش اصرار میورزه، بدونین بیشتر از اون خصلت دوره و میخواد از طریق پافشاری روی داشتنش، نداشتنش و انکار کنه!

از اون آدم‌هایی شدم که بین کم و هیچی، هیچی رو انتخاب میکنم، دیگه نه‌ توان آدم‌های نصف و‌ نیمه رو دارم، نه رفاقت‌های یکی دو‌ روزه، نه هر نوع رابطه انسانی نصف و‌ نیمه، ترجیحم اینه نداشته باشمشون، نداشتن خیلی از چیزها بهتر از نصف و‌ نیمه داشتنشونه مخصوصا آدم‌ها.

اگه زندگی میتونه کسی رو پاک کنه که هرگز رویای از دست دادنشو نمیدیدی، پس میتونه با کسی جایگزینش کنه که هرگز رویای داشتنشو نمیدیدی.