بعضی‌هامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه دردهایی رو تحمل میکنیم، دردهایی که خیلی بزرگ‌تر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندهامونه، دردهایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی و غمگین‌ترت میکنه.

ناامید شدن از آدمی که مثل چشم‌هات بهش اعتماد داشتی و امیدوار بودی واقعا سخته.

یادت نره امروزت، آرزوییه که دیروز داشتی!

‏ بزرگ‌ترین آسیب روحی؟
‏- زخم خوردن از کسایی که انتظار داشتی ازت محافظت و پشتیبانی کنن :)

درسته ما پایان قشنگی نداشتیم، اما داستان قشنگی داشتیم؛ و همین برای ادامه دادنت توی قلبم کافیه.

شاید یه روزی بفهمی، همون لحظه‌ای که فکر می‌کردی داری غرق می‌شی، دقیقا همون لحظه داشتی پرواز می‌کردی.

برای حسرت‌ هات غصه نخور، گذشته‌ای که با فهم امروزت قضاوتش میکنی، همون موقع تنها انتخابی بوده که داشتی! چون اون موقع فقط یه توعه زخمی تصمیم میگرفت، نه کسی که امروز این‌ قدر آگاهه!

اصلا اشکال نداره گریه کن، ولی بعدش ایستاده واسه خودت دست بزن، تو نباختی فقط اون کسی رو از دست داد که حتی موقع رفتنش از صدتا، صد و یکی دوستش داشتی.

نوشته بود: "وقتی می‌فهمی پشت‌سرت چیا گفتن درحالی که تو همیشه هواشونو داشتی"، از تراژدی‌بودن این جمله هرچی بگم کم گفتم.

ما برایِ بقیه همونی بودیم که واسه خودمون آرزو داشتیم.