داشتی میفتادی دستامو نگیر. کاش نرسم دستاتو بگیرم.

به آنان که ما را رها نمودند
در خاک خالی،
بی‌آب و بی‌گیاه،
بی‌هیچ اشک و آه بگویید:
ما ریشه در خویش داشتیم
و سبز گشتیم و سبز شد بهار…!

نشستی داری کاراتو میکنی، یهو به این فکر میکنی کاش هیچوقت وجود نداشتی، نه اینکه بمیری، کلا از ابتدا وجود نداشتی.

‏وقتی داشتین کسی رو تجربه میکردید،
خیلی مواظب باشید شاید اون داشت شما رو زندگی میکرد…

دوستم داشتی اما نه آنقدر که برایم بجنگی، دوستت داشتم همانقدر که برایت در جنگ‌ها بمیرم.

‌
‏یک روز که از همه‌چیز دست کشیدم
تا برای تو خانه‌ای باشم،
پشت در ماندم.
قلبی اگر داشتی، برای این جمله
ساعت‌ها گریه می‌کردی

آیکوت اُوزجان؛ فارسیِ سیامک تقی زاده.

چیزی فراتر از این درد نیست که یه روزی بفهمیم فریب کسانی رو خوردیم که باور داشتیم آدم امن زندگیمونن…:)

کم‌کم دارم میفهمم که بزرگ شدن چه اشکال‌هایی دارد؛ وقتی به آرزوهایی که در کودکی داشتی میرسی، میبینی آن‌قدرها هم که فکر میکردی جالب نبوده‌اند.

شبا خوابت میاد اما دوست داری بیدار بمونی چون روزت رو محبور به انجام کارهایی بودی که دوست نداشتی.

تکه های گمشده ی خودت رو در دیگران پیدا میکنی و فکر میکنی که این عشقه!
در صورتی که تو داری دنبال عشق گمشده ای که باید به خودت میداشتی و ولی الان نداری میگردی!