بعضی‌هامون خیلی بی‌رحمانه داریم یه دردهایی رو تحمل میکنیم، دردهایی که خیلی بزرگ‌تر از قد و قواره ماست، هیچوقت حق انتخابی براشون نداشتیم، زورشون خیلی بیشتر از لبخندهامونه، دردهایی که هر بار از خودت میپرسی چرا من؟ و هر بار جوابی که هیچوقت پیداش نکردی و غمگین‌ترت میکنه.

درسته ما پایان قشنگی نداشتیم، اما داستان قشنگی داشتیم؛ و همین برای ادامه دادنت توی قلبم کافیه.

ما برایِ بقیه همونی بودیم که واسه خودمون آرزو داشتیم.

ما احتیاج داشتیم یکی باشه که گاهی بهمون یادآوری کنه اون قدرا هم که فکر می‌کنیم، آدم بدی نیستیم.

به آنان که ما را رها نمودند
در خاک خالی،
بی‌آب و بی‌گیاه،
بی‌هیچ اشک و آه بگویید:
ما ریشه در خویش داشتیم
و سبز گشتیم و سبز شد بهار…!

چیزی فراتر از این درد نیست که یه روزی بفهمیم فریب کسانی رو خوردیم که باور داشتیم آدم امن زندگیمونن…:)

ما ضعیف نبودیم، دشمنِ ما کسی بود که دوستش داشتیم.

ما از آنها که از خودکشی بازمیداشتیمشان روی پل‌تر بودیم.

زندگیمون وقتی سخت شد که برای عادی‌ترین و کوچیک‌ترین خواسته هامون کلی صبر کردیم، تحمل کردیم، چقد دَوندگی کردیم، سختی کشیدیم، ولی وقتی بهش رسیدیم هیچ حسی نداشتیم یا کلا دیگه نمیخواستیمش.

اولین بار، اونجایی فهمیدم دوستت دارم، که موضوعی واسه حرف زدن نداشتیم
اما دلم نمیومد مکالمه رو قطع کنم :)

#علی_سلطانی