درونم جنگ است،
نه بین خیر و شر،
بلکه بین من و من،
بین کودکی‌ام که هنوز عشق می‌خواهد،
و بالغی که یاد گرفته فقط دوام بیاورد.
و در این میان،
نه پناهی هست،
نه آغوشی امن،
فقط سکوتی که همه چیز را در خودش می‌بلعد

درونم جنگه؛ بین منی که خیلی اهمیت می‌ده و منی که سعی می‌کنه اهمیت نده.

این اتفاقیه که درونم رخ میده وقتی می‌بینمت :

آدم‌هایی که خوب درونمون رو میکشن بیرون خیلی نادرن، اونا نه فقط میبیننمون، بلکه باورمون میکنن! قبل از اینکه خودمون رو کامل باور کرده باشیم.

یه تفکر اشتباه رایج درباره‌ی ترمیم زخم‌ها و تروماهامون وجود داره که فکر میکنیم روزی میرسه که همه زخم ها در روانمون پاک میشه جوری که انگار نه انگار هیچوقت زخمی وجود داشته یا درد و رنجی در درونمون بوده!
اما حقیقت شفای روانمون این نیست که بتونیم درد رو حذف کنیم!
بلکه واقعی‌ترین نوع بهبود، اینه که یاد بگیری
چطور درد رو در دل جریان زندگیت جا بدی،
بدون اینکه اون درد، تو رو متوقف کنه!

در درونم
چیزی شبیهِ من
زندگی می‌خواهد از من.
آخر چه بگویمش؟

یک‌جوری احساس دلسردکننده‌ای دارم که احساس می‌کنم درونم مثل کمد نارنیا به قطب شمال باز می‌شه.

می‌گفت: "تو طاقت سرمای درونم رو نداری. تو هم مثل من به خواب می‌ری و می‌میری."

این جمله زیادی قشنگه ، میگه:

درونم شعله ها دارم ولی سبزست رخسارم
• |.

این‌که حق می‌دم بهت من رو از دایره‌ی اطرافیان‌ت حذف کنی، قسمت دیگه‌ای از درده که هیچ‌وقت توی درونم آروم نمی‌گیره.