من تنهایی رو بیشتر از جمع دوست دارم؛
هوای بارونی رو بیشتر از هوای آفتابی دوست دارم؛ شب رو بیشتر از روز دوست دارم؛
من نه افسرده هستم
و نه اضطراب دارم
من یک درونگرا هستم...

متاسفانه وقتی از یکی خوشم میاد، تبدیل میشم به خجالتی ‌ترین و بی‌مزه ترین درونگرای دنیا.

من درونگراترین فرد جمع برونگراهام و برونگرا‌ترین فرد جمع درونگراها.

یه درونگرا تو دلش باهاتون حرف میزنه، فحش میده،‏ متنفر میشه، دوستتون داره، گریه میکنه، میخنده، قضاوت میکنه، خودش رو برای قضاوت سرزنش میکنه، قهر میکنه، آشتی میکنه، جوابتون رو میده و با خودش ساعت‌ها کلنجار میره، فقط تو دلش و شما فقط میبینید که اون داره بهتون ‏لبخند میزنه.

وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

گاهی وقت‌ها هم سکوت علامت رضایت، حرفی نداشتن، خجالتی و یا درونگرا بودن نیست.
به دلیل نا‌امیدی از یافتن شنونده مشتاق و خوش‌فهمه.

اگه توام درونگرایی ،با استرس و اضطراب دستو پنجه نرم میکنی بیا؛ نقطه ی امن هممون اینجاست :

اونایی که بهم میگن خودتو میگیری ، درونگرایی ، کم حرفی هنوز دوستای صمیمیم نشدن.

کسایی که تند راه میرن، حجم کورتکس مغزشون بیشتره، مسئولیت‌های اجتماعی بیشتری دارن، کمالگران، به نسبت بقیه آدم‌های غمگین‌تری هستن و درونگراییشون بیشتره، این خیلی من بود.

‏درونگرا بودن خیلی عجیبه؛
در عینِ حال که ممکنه در طولِ روز کلی حرف بزنی، وقتی شب دراز میکشی مغزت تا خرخره پُره؛
چون نه حرفی از مشکلاتت زدی، نه فکرای مهمی که از مغزت گذشته :)))