احساس دوست‌ نداشتنی بودن ولم نمیکنه، همزمان یه دور هم از خودم دلخورم که چرا اصلا دلم میخواد دوست داشته بشم.

چقدر از آدمی که واضح حرفش رو میزنه خوشم میاد‌، انتظارش رو، خواسته‌ش‌رو، دلخوریش‌ رو.

همیشه وقتی یکیو دوست داری ‌، روش حساس تر میشی
با کاراش زودتر دلخور میشی چون دوست نداری اون کارو یا رفتارو از اون فرد ببینی ‌، مدام بحث میکنی باهاش و بهش گیر میدی کلا نسبت به همه چیز دورش حساس میشی ‌، اینکه کجا میره با کی میره چکار میکنه
این بی اعتمادی نیست ، این خود دوست داشتنه و من تورو همینقدر حساسانه دوست دارم :)

کسی که دلخوری و گلایه‌اش رو مطرح میکنه با شما نمیجنگه، برای شما میجنگه، و روزی که بیخیال حرف زدن بشه اون روز مصادف میشه با روشن شدن روز شمار از دست دادنش.

بدترین حس؟ هم دوستش داری، هم اندازه تموم دنیا ازش دلخوری.

بعدا؟ بعدا حتی دیگه یادم نیست چرا ناراحتم کردی، به قول قدیمی‌ها دلخوریت کهنه بشه آدمش هم فراموش میشه.

یکی‌و پیدا کنید که جایِ ابراز علاقه‌های زیاد، جایِ عاشقتم گفتنای بی‌وقفه، فقط بلدتون باشه. بدونه الان که داری با بغض حرف میزنی، لابد دلخوری. بدونه وقتی تند تند حرف میزنی عصبی و ناراحتی، بدونه وقتی زیاد سکوت میکنی دلت گرفته، بدونه وقتی داری پشت سرهم بهش زنگ میزنی از رویِ نگرانیه نه گیر دادن، و خیلی چیزای دیگه. اینکه بلدت باشه مهمه؛ اینکه بدونه الان چه حرفی و چه کاری خوشحالت میکنه مهمه، اینکه بیشتر از خودت بلدت باشه مهم‌تره. وگرنه همه بلدن بگن دوست دارم، عاشقتم ولی بلد بودن شما کار هر کسی نیست.

هیچکس قشنگ‌تر از من دوستت نداره، من ناراحتت میکنم، عصبیت میکنم، دلخورت میکنم ولی یه تار موهات رو به دنیا نمیدم.

بعد از دلخوری‌های مکرر ، پلن بعد از چشم افتادنه

حسم بعد از دلخوری از آدم‌ها کم توقعیه، ناراحتم کردی؟ حله دیگه توقعی ازت ندارم.