اولین واکنشم به دلخوری از آدمها اینه که دیگه جزئیات روزمره‌م رو با ذوق براشون تعریف نمی‌کنم.

دقیقاً همین.

اولین واکنشم به دلخوری از آدم‌ها اینه که دیگه جزئیات روزمره‌م رو با ذوق براشون تعریف نمیکنم.

فکت:
بضی آدما برای رابطه ساخته نشدن.
شاید یک دوست خوب باشن.
شاید یک هم کلاسی خوب باشن.
شاید یک هم صحبت خوب باشن.
اما توی رابطه خوب نیستن.
و وقتی اصرار می کنید برای وارد رابطه شدن باهاشون علاوه بر اینکه می خوره توی ذوقتون و دلخور می شید، یک دوست خوب، یک هم کلاسی خوب و یک هم صحبت خوب رو هم از دست می دید.

دوام بیاور؛
در مقابل دوست داشته نشدن!
در مقابل تغییر واکنش‌ها و رفتارها!
در مقابل نادیده گرفته شدن و کنار گذاشته‌شدن‌های ناگهانی...
تمرین کن روی هدف‌های خودت متمرکز شوی و آنقدر عمیق و حساب‌شده کارهای خودت را به سمت موفقیت‌های بزرگ و رضایت‌بخش پیش ببری که هیچ زمانی برای گلایه‌گزاری و دلخوری و اندوه باقی نمانَد.
عمیق و وسیع که باشی؛ به هر تکان کوچکی به هم نمی‌ریزی!

آدم‌‌ در بزرگسالی یاد میگیره که گاهی دوستی‌ها منقضی میشن. تقصیر کسی هم نیست.
انگار عمرش تموم میشه و یواش‌یواش میمیره، بدون اینکه دلخوری‌ای پیش اومده باشه.

احساس دوست‌ نداشتنی بودن ولم نمیکنه، همزمان یه دور هم از خودم دلخورم که چرا اصلا دلم میخواد دوست داشته بشم.

چقدر از آدمی که واضح حرفش رو میزنه خوشم میاد‌، انتظارش رو، خواسته‌ش‌رو، دلخوریش‌ رو.

همیشه وقتی یکیو دوست داری ‌، روش حساس تر میشی
با کاراش زودتر دلخور میشی چون دوست نداری اون کارو یا رفتارو از اون فرد ببینی ‌، مدام بحث میکنی باهاش و بهش گیر میدی کلا نسبت به همه چیز دورش حساس میشی ‌، اینکه کجا میره با کی میره چکار میکنه
این بی اعتمادی نیست ، این خود دوست داشتنه و من تورو همینقدر حساسانه دوست دارم :)

کسی که دلخوری و گلایه‌اش رو مطرح میکنه با شما نمیجنگه، برای شما میجنگه، و روزی که بیخیال حرف زدن بشه اون روز مصادف میشه با روشن شدن روز شمار از دست دادنش.

بدترین حس؟ هم دوستش داری، هم اندازه تموم دنیا ازش دلخوری.