You don't let go of a bad relationship because you stop caring about them. You let go because you start caring about yourself.

تو یه رابطه بد رو رها نمی کنی، چون دیگه بهش اهمیت نمیدی. رهاش می کنی چون شروع به مراقبت از خودت می کنی.

ولی ترکیب بسیار حساس بودن و زیاد فهمیدن انگار نفرینه، از کارهاشون ناراحت میشی در عین حال که کاملا میفهمی منظور و نیتشون از این کار چی بوده و با خودت کلنجار میری به روشون بیاری یا نه.

‏از آدم‌های با حوصله و بااشتیاق خوشم می‌آد. اونایی که حوصله‌ی زندگی رو دارن، وقتی به چیزی علاقه‌مند می‌شن، پیگیر اونن و برای باورهاشون می‌جنگن.

گاهی وقتا اون چیزی که سعی در نگه داشتنش داری دقیقاً همون چیزیه که باید رهاش کنی.

عزیزم فقط با خودت بگو من زیادی خوشگلم برای تحمل این وضعیت و مزخرفات، رهاش کن و زیبا و زیباتر شو.

گاهی وقت‌ها انقدر دوستش داری که نمیفهمی چقدر بعضی از کارهاش میتونه بد باشه اما بعد که نسبت بهش علاقت کم میشه میفهمی که چقدر اشتباه داشته و متوجه‌اش نبودی.

کمالگرایی مثل زندانیه که دیوارهاش از باید ها ساخته شدن.

نبودنش بهتر از نصفه نیمه بودنشه. رهاش کن.

نزار قبانی یه‌ زنی رو ترسیم می‌کنه
به‌نام «لم تخلق للنسیان»:
زنی‌که برای فراموش‌شدن خلق نشده.
می‌گه: یه‌جور زنی هست، که اگه آزارش دادی و رهاش کردی، دیگه شبیهش رو پیدا نمی‌کنی. اون‌وقت تا آخر عمرت تیکه‌تیکه از وجودش رو تو زن‌های دیگه می‌جوری، ولی نمی‌تونی جاش رو پر کنی...

انقدر دنبال علت رفتار بی‌رحمانه‌اش نگرد، اگه راضی به رنج و اندوه تو شده، جواب تمام سوالات رو بگیر و رهاش کن چون آدم عاشق با روان سالم کسی که واقعا دوستت داره رو آزار نمیده.