کمالگرایی مثل زندانیه که دیوارهاش از باید ها ساخته شدن.

نبودنش بهتر از نصفه نیمه بودنشه. رهاش کن.

نزار قبانی یه‌ زنی رو ترسیم می‌کنه
به‌نام «لم تخلق للنسیان»:
زنی‌که برای فراموش‌شدن خلق نشده.
می‌گه: یه‌جور زنی هست، که اگه آزارش دادی و رهاش کردی، دیگه شبیهش رو پیدا نمی‌کنی. اون‌وقت تا آخر عمرت تیکه‌تیکه از وجودش رو تو زن‌های دیگه می‌جوری، ولی نمی‌تونی جاش رو پر کنی...

انقدر دنبال علت رفتار بی‌رحمانه‌اش نگرد، اگه راضی به رنج و اندوه تو شده، جواب تمام سوالات رو بگیر و رهاش کن چون آدم عاشق با روان سالم کسی که واقعا دوستت داره رو آزار نمیده.

خیلیا رو نباید با خودت ببری 404 رهاشون کنید تو 403.

شد، شد، نشد سکوت میکنم، پشت سرم رهاش میکنم و فاصله میگیرم، اونقدر دور میشم که وجود داشتنش توهم و خیال به نظر بیاد.

اگه تورو بخواد، بخواد کنارت بمونه، اگه دوستت داشته باشه، بهت نشونش می‌ده. اگه درباره ی احساسش گیج شدی پس جوابت اینه : رهاش کن.

این زندگی یا جای منه یا جای طرحواره رهاشدگی.

من طرحواره رهاشدگی ندارم من کاملاً رها شده هستم.

لازم نیست یه کاری و تمام و کمال انجام بدی، تا بشه انجامش داد! و چون تمام و کمال نمیتونی انجام بدی، پس یا انجامش نمیدی یا رهاش میکنی! چون این کمالگراییه. کافیه فقط بخشی ازشو انجام بدی، ما بقیش هم پشت بندش میاد.

اینو بدون که:
اگه ناراحتت میکنن، گوش نده!
اگه مجبورت میکنن، انجام نده!
اگه بهت بدی میکنن، اهمیت نده!
اگه نگرانت نمیشن، بی تفاوت باش!
اگه ازت خوششون نمیاد، توجه نکن!
اگه مسخرت میکنن، نادیده اشون بگیر!
اگه بهت اهمیت نمیدن ، حذفشون کن!
اگه اذیتت میکنن ، فراموششون کن!
اگه ازت بدشون میاد ، رهاشون کن
اهمیت نده! تو به این آدما نیاز نداری
تو فقط مسئول رفتار خودت هستی نه برداشتِ بقیه!