.حتی اگر با من حرفی نداری
باز هم با من حرف بزن. مثلا بگو : چه خبر ؟
تا من از خبرهایی که تو از آن‌ها خبر نداری برایت بگویم ...
از روزهایی بگویم که تو نبودی
از دردهایی بگویم که تنهایی کشیدم
حتی اگر هم برایت مهم نبود باز هم بگو واقعا ؟؟
تا چانه‌ام گرم شود و شاید آن بین‌ها خسته شوم
هیچ وقت در مقابل من سکوت نکن
من از سکوت واهمه دارم، سکوت اصلا علامت رضایت نیست؛
من هر چه سکوت دیدم همان رفتن بود..!



#فاطمه_شریف

از جسم و روحت بابت تمام فشارهایی که ناخواسته بهش وارد کردی معذرت بخوا!
این راهی برای به صلح و پیوند رسیدن با روح و جسمته!

فاضل نظری میگه:

بعد از این در دل من
شوق رهایی هم نیست
این هم از عاقبت
از قفس آزاد شدن

♡

روزی نبود که به سراغم بیاید و
قبل از سوار شدن به ماشین،
دسته گلی روی صندلی نباشد!
روزی نبود که از صبح که چشم باز میکرد،
قربان صدقه ام نرود!
روزی نبود که تمامِ بی حوصلگیم را به جان نخرد!
روزی نبود پشتم قرصش نباشد!
روزی نبود که خودم را،
خوشبخت ترین آدمِ رویِ زمین تصور نکنم!
فقط یک روز بود که میانِ یک بگو مگوی ساده،
منتِ تمامِ کارهایی که کرده بود را،
سرم گذاشت...
از آن روز به بعد
هر چه خواستم
هر چه جان کَندم،
دیگر نتوانستم دوستَش داشته باشم!


#علی_قاضی_نظام

شبا خوابت میاد اما دوست داری بیدار بمونی چون روزت رو محبور به انجام کارهایی بودی که دوست نداشتی.

Some people are just irreplaceable. The things they do, the kindness they show, the feelings they had for you; You may never experience it again for the rest of your life.

بعضی از آدما واقعاً غیرقابل جایگزین شدن هستن. کارهایی که می‌کنن، محبتی که بهت نشون می‌دن، احساسی که بهن می‌دن؛ ممکنه تا آخر عمرت دیگه اون حس رو تجربه نکنی.

عاشق اون لحظه رهایی از آدم‌هام، اینطوری که تو بارها براشون تلاش میکنی، میدویی میدویی، به بهونه‌های مختلف نگهشون میداری اما یه روز صبح از خواب بیدار میشی و احساس میکنی دیگه بسه، چت‌هات رو پاک میکنی خودش هم حذف میکنی و تادا رها شدی.

خطاب به خود عزیزم:
برای خودت، حالت، آینده ات، وقت بزار!
سعی کن فقط به خودت وابسته باشی، آرزو هاتو خودت محقق کنی، سخت کار کنی، درس بخونی، ورزش کنی، از زندگیت لذت ببری، نزار کسی بهت بگه ضعیفی، نزار کسی بگه تو نمیتونی، نزار کسی مانع انجام کارهایی بشه که تو دوستشون داری.

یه روز التیام پیدا میکنی؛ از همه‌ی اون چیزهایی که درموردشون حرف نمیزنی. همه‌ی اون وقت‌هایی که یه معذرت‌خواهی ساده هم نشنیدی، همه‌ی اون کلمات یا رفتارهایی که بهت آسیب زدن. از سایه‌ی اون ترس مسخره که هیچوقت قرار نیست «دوست‌داشته» بشی— التیام پیدا میکنی، التیام پیدا میکنی، التیام پیدا میکنی.

برای تویی که زیادی توو زندگیت به خودت سخت گرفتی، این تیکه از کتاب  فرانسس میرالس برای توعه:

"تو مدام از کارهایی که در گذشته انجام ندادی یا آنها را بد انجام داده‌ای گلایه می‌کنی. طوری که انگار این کار فایده‌ای دارد. چرا خودت را نمی‌بخشی و به خودت یادآوری نمی‌کنی که همیشه بیشترین تلاشت را کرده‌ای؟
انسان‌ها این حق را دارند که به تدریج کامل شوند. لازم است گذر عمر، چیزی جز موی سفید برای ما به ارمغان بیاورد..."
‌