لحظاتی از روابط انسانی وجود داره که می‌فهمی اون فرد رو برای همیشه از دست دادی، حتی اگر رابطه‌تون ماه‌ها و سال‌ها بعد از اون لحظه طول بکشه.

بابام همیشه میگفت:
"آدمی که خوبی رو نمیفهمه، بدی هم حالیش نیست!"
یه نگاه دوباره بندازین به روابطتون، فرقی نمیکنه از چه نوعی باشه، عاشقانه، دوستانه، فامیلی..
اگه طرفتون خوبی و وفاداری و احترام سرش نمیشه، رفتن و بی وفایی و بدیتونم نمیفهمه.
پس با خیال راحت توی دنیای حماقتاش جا بذارینش و یه نفس عمیق بکشین و تنهایی به راهتون ادامه بدین!

. .

وقتی میگید فقط یه نگاه انداختم کتابو، بعد میرید بیست میشید خب ما فکرای بدی درباره روابط شما و اساتید میکنیم
همون بهتر که بگید خوندید

فک کنم من زبان ارتباطی شما آدم‌ها رو بلد نیستم که وقتی محبت میکنم و مهربانانه پیش میرم تو روابطم، بقیه فک میکنن الاغیم که باید ازش سواری بگیرن.

من از خودم توقع دارم ظاهر زیبایی داشته باشم، همه کتاب‌ها رو خونده باشم، همه اهنگا رو گوش کرده باشم، با استعداد و باهوش باشم، روابط اجتماعی بالایی داشته باشم، ورزش کنم و با دوستام وقت بگذرونم، دوست دارم برای اهدافم تلاش کنم و زندگی کنم ولی بعضی وقتا حتی نمیتونم از تختم بیام بیرون.

Remember:

«سلامت روان شما از روابطتون خیلی مهم‌تره»

والا به قران قدیم روابط خیلی مشخص تر بود،الان من نمیدونم این پسره  دوست پسرمه؟یادوستمه؟تو مرحله اشناییم؟اکسمه؟جدیش بگیرم؟برینم بش؟

درمورد روابط انسانی به یه اصل رسیدم که هرچی بیشتر برا نگه داشتنشون تلاش کنی، ازت دورتر میشن…

همه‌مون خیلی جاها کم میاریم
از بد بودن آدما، از دوست‌هایی که دست کمی از دشمن ندارن، از مشکلات خانوادگی، ازاحساساتمون، از روابطمون...
ولی همه‌ش میگذره
و تک تکشون برات میشن تجربه؛
که کمتر اعتماد کنی، کمتر حرف بزنی، کمتر خودتو کوچیک کنی، کمتر احساساتی باشی، کمتر جیک و بوک زندگیت رو به کسی بگی...
و همه‌ی این کم آوردنا باعث میشه تو زندگی قوی‌تر بشیم.


. .

‏من آدم روابط انسانی نیستم.
‏بلد نیستم چجوری رفتار کنم، حرف بزنم، محبت کنم، عصبانی بشم و… هرکاری که میکنم اشتباهه و به بن‌بست میرسم.
‏حس میکنم زندگی داره همه زورشو میزنه که بهم بگه فقط «دوری و دوستی» به تو میسازه؛ خودتو کوچیک نکن، وقت بقیه رو هم نگیر.
‏تو برا خیلی چیزا ساخته نشدی.