روزایی هست که فقط ادامه می‌دی،
نه به خاطر اینکه خوب باشی،
به خاطر اینکه بلد نیستی وایسی، حتی وقتی همه‌چی از پا انداختت.
هیچ‌کس نمی‌فهمه پشت اون “چیزی نیست” چقد زخم پنهونه.
و تهش می‌پرسی از خودت:
«چرا هیچ‌وقت کسی حواسمو نگرفت وقتی داشتم می‌ریختم؟»

یادته؟!
اون شبی رو‌میگم که فک میکردی رسیدی به تهِش همون شبی که تا خود صبح اشک ریختی..
اون شب گذشت و بازم یه زندگیت ادامه دادی، بازم اشتباه کردی، بازم با موقعیت های سخت تر رو به رو شدی ولی هر بار قوی تر از قبل بودی..!
میخوام بگم هر سختی هر چقدرم سخت و تلخ باشه، هر چقدرم ترسناک باشه بالاخره میگذره و تو از پسش برمیایی!
فقط خواستم بهت یادآوری کنم که: باز میشه این دَر صبر کن…

ترفند های چنلش انقد عجیبه کرک و پرم ریخته!..️

رشد درد داره؛ ولی می‌ارزه. خوش رنگ و لعابت میکنه، تراشت میده، جلات میده، برق میوفته به ریخت و قیافت. درد داره‌ها، تا دلت بخواد، صدای شکستن استخوناتو می‌شنوی، ولی می ارزه!

«زمانی که در جایی در خودم فرو ریختم، هیچ‌کس برای آبادی من نیامد؛ من همیشه خودم بر ویرانه‌هایم آجر شده‌ام.»

مرا در آغوش بگیر، حتی اگر ناراحتی، به هم ریخته‌ای، با همان ناراحتی مرا محکم بغل کن، محکم، بسیار بسیار محکم.

این روزا اینقدر فریاد تو خودم ریختم که
اگه به چشمام زل بزنی
کر میشی...!

گریستم
برای ما ، که پاییز نیامده ریختیم.
- معین دهاز

گفت:
در اولین آغوشی که فهمیده شوم؛
زار زار اشک خواهم ریخت...

ما بیش از اندازه قوی بودیم، مدام میشکستیم، شکسته‌هایمان را بند میزدیم و ادامه میدادیم‌، اشک میریختیم، اشک‌هایمان را خودمان با دست‌های خودمان پاک میکردیم و دوباره با تمام جسارت‌ روی پاهای خودمان می‌ایستادیم، ما بیش از اندازه قوی بودیم، به کسی تکیه نمیدادیم، با کسی از دردهایمان نمیگفتیم و از کسی کمک نمیخواستیم، ما به قیمت همین قوی بودن از پا در آمدیم، قوی بودن را برای ما بد تعریف کرده بودند.