.
بیشتر از ۲۹ سالگیمو نمیتونم تصور کنم/اصلا نمیتونم بهش فکر کنم/
انگار که وجود نداره/
.
۱۴۰۲/۱۱/۲۶

یه افسانه ژاپنی هست که میگه اگه تا ۲۰ سالگی سینگلی موندی، نیمه گم شدت دیدی ولی نتونیتی رابطه شکل بدی... / ادامه افسانه

تنها موهبتی که ۳۸ سالگی واسم داشته اینه که وقتی میرم دیت تو ده دقیقه‌ی اول تشخیص میدم رابطه‌ای شکل میگیره یا نه. شاید بپرسین چطوری؟ که باید بگم از حالت چشم‌ها. چشم‌ها نمیتونن دروغ بگن.

همه چیزی که میخوام یه ادم جدیده، عقل الانم رو میخوام، پوست صاف ۲۵ سالگیم رو، مغز ۱۲ سالگیم که ریاضی و فیزیک میفهمید و کتاب میخوند، حوصله ۱۰ سالگیم رو و اون ورژن مامانم رو وقتی من ۵ سالم بود و باهامون بازی میکرد و میخندید…

در اتمام ۲۳ سالگی، چیزی که خیلی عمیق یاد گرفتم اینه که واقعا حیفه برای بدست آوردن محبت آدم‌هایی تلاش کنید که زیبایی رو در شما نمی‌بینن؛ چون همیشه کسایی اون بیرون هستن که واقعی دوستتون دارن و باید قدرشون رو دونست. فقط باید بهتر نگاه کنید.

فکت:
ولی اگه یه نفر تو پنجاه سالگی ازم بپرسه سال‌های جوونی خودتو چطوری گذروندی به احتمال زیاد بغض میکنم.

حس میکنم دوباره ۱۷ سالمه، سر همون مسائل دارم گریه میکنم ولی انگار تو ۲۱ سالگی بیشتر حس بازنده بودن میده.

یه جا خیلی قشنگ نوشنه بود:
سن 17 تا 25 سالگی آسان نیست. شما دوستایِ خودتون رو از دست می‌دید، اشتباه می‌کنید، سقوط می‌کنید، شکست می‌خورید، متوجه مسائل مهمی می‌شید، با خیلی از واقعیت‌ها رو به رو می‌شید، خودتون رو از دست می‌دید و ورژن جدیدی از خودتون رو پیدا می‌کنید و قوی‌تر از قبل می‌شید. در عین حال، این سال‌ها بهترین سال‌های زندگیِ شماست.

.࿐

آره خُب،
با صبر می‌رسیم به رویاهامون.
ولی من دوچرخه رو تو ۱۰ سالگی میخواستم!

•
یه زمانی هر چی میگذشت ۱۸ سالمون نمیشد
الان داریم با سرعت به سمت ۳۰ سالگی
حرکت میکنیم
هیچ کاری هم نکردیم هنوز :).

♡