چرا بعضی احساسات انقدر گیر می‌افتن توی ذهنمون؟
چون مغز ما دنبال بسته شدن حلقه‌های احساسی ناتمومه.
احساساتی که سرکوب شدن یا جدی گرفته نشدن، مثل فایل‌های باز توی کامپیوترن؛ حافظه می‌گیرن، کندت می‌کنن، بی‌دلیل خسته‌ات می‌کنن. اون فایلا فقط وقتی بسته می‌شن که بهشون گوش بدی، بفهمی‌شون و اجازه بدی تموم بشن.
چه احساسی هست که مدتیه نمی‌خوای بهش فکر کنی، ولی هنوز باهاته؟

خستگیِ عاطفی؛ چه واژه‌ی عجیبی. طلاقِ عاطفی رو‌ شنیده بودم، زن و شوهرهایی که توی یک زندگی بودن اما احساسی نسبت به هم نداشتن، اما خستگیِ عاطفی برام تازگی داشت؛ خسته از درک‌نشدن، سرکوب‌شدن و در سکوت فرو رفتن.

دوستم داشته باش
دور از سرزمین خشم و سرکوب
دور از شهرمان که از مرگ لبریز شده است

- نزار قبانی

♡

گاهی آرامشی که دنبالش میگردی، پشت پرده‌ی همون اضطرابیه که همیشه سرکوبش کردی! روان خسته، سکوت نمی‌خواد! گوش شنوا می‌خواد.

Everything is not destroyed by suppression;
on the contrary
It only gets stronger!!!

همه چیز با سرکوب از بین نمیرود ؛
بر عکس
فقط قوی تر میشود!!!

یاد بگیریم آدمای به موقعی باشیم!
‏آدمایی که سر وقت
‏شادی، محبت، قدردانی، گله و شکایت، ترس، ناکامی، نگرانی، خشم و دلخوریشون رو بروز می‌دن.
‏همین احساسات و حرفای سرکوب شده، می‌شن عقده و آدمی که عقده‌هاشو حمل می‌کنه
‏نمی‌تونه زیبا زندگی کنه...

تفنگت را زمین‌ بگذار!
برای ما قسم خوردی!
قسم خوردی ز نام ما، ز حق و احترام ما،
قسم خوردی حفاظ جان ما باشی!
تفنگت را زمین بگذار! سهم ماست آزادی!
که حق ماست شرعا، منطقا، این ظلم را محکوم و این اجبار را، تحقیر را محکوم و این تزویر را محکوم‌ سازیم و... تو هم باید؛
کنار مردمت باشی!
تو باید یار ما، همراه ما، دستان قدرتمند ما باشی!
تفنگت را زمین بگذار! من مردم! چرا من را؟ تو باید ظلم را، ایران‌فروشان را،
تو باید دشمنان خاک ایران را،
تو باید درد را سرکوب می‌کردی! نه من را
من! منی را که؛
هزاران درد و ظلم و بی سرانجامی،
تورم، فقر، غارت، رنج و ناکامی
تمام سهمم از ایران شد و گفتم نه! من مجرم شدم حالا؟!
تفنگت را زمین بگذار،
دفاع از خویش و از حق گر گناه است این زمان، هیهات از این ذلت!
گنهکارم؟ بیا و هم‌گناهم باش
به خونم تشنه‌اند این‌ها،
من ایرانم! پناهم باش...

#نرگس_صرافیان_طوفان‌

وقتی احساساتت را بروز نمی دهی ؛
جانت گورستانِ عواطفت می شود،
سرکوب عواطف از پا در می آورد آدمیزاد را!
و میشود :
یا مُهری بر دل
یا بندی بر پای
یا دردی بر جان!!!

بی‌دفاع‌ترین حالت انسان، بی‌خوابی‌ست.
هر آنچه که در تلاش برای سرکوب‌اش بوده، هر خاطره‌ای که از آن فرار می‌کرده، هر رابطه‌ای که از دست داده و هر دردی که به درستی به آن توجه نکرده، در بی‌خوابی به او حمله می‌کند.
همچون سربازی وحشت زده در خط مقدم که تازه یادش آمده تفنگش را فراموش کرده است.


. .

سرکوب یک احساس،
فقط اون احساس رو قوی تر می‌کنه...