به مناسبت آخرین روز تیرماه کاش ما هم تموم می‌شدیم.

شاید در پیری مان جوانی کردیم ؛
مایی که در جوانی مان پیر شدیم ..

صدای بی گزند
همین

‏یه روزم میمیریم و دوستای مجازیمون فکر میکنن دیگه آنلاین نشدیم...



مشکل اینجاست که واقع بین شدیم، تو این روزهای بد، دیگه به خودمون نمیگیم صبر کن درست میشه و بهتر میشه، میگیم از این بدتر رو هم داشتی و گذروندی، هیچیت نمیشه.

چرا شبیه اون شب‌هایی شدیم که انگار شب آخرمونه؟

عجله کردیم زود بزرگ شدیم!

آن بالا هیچ‌ میوه‌ای رویِ هیچ شاخه‌ای منتظرِ دستانِ رسیده‌ی ما نبود.

Sometimes it takes a heartbreak to shake us awake and help us see we are worth so much more than we're settling for.

گاهی اوقات یه دلشکستگی لازمه تا ما رو از خواب بیدار کنه و بهمون کمک کنه تا ببینیم ارزش ما خیلی بیشتر از اون چیزیه که بهش راضی شدیم.

الان نه دوست همیم و نه حتی اشنای هم. انقدر دور شدیم که انگار هیچ‌وقت هیچی نبودیم. انقدر غریبه شدیم که انگار از کتاب زندگیت اون صفحات مربوط به من رو کندی و نسخه‌های کاملا جدیدی بدون اونا چاپ کردی.

کنار هم که بودیم حرف‌هامون تمومی نداشت؛ از شعر و کتاب شروع می‌کردیم، می‌رسیدیم به فلسفه و عرفان، از موسیقی و هنر آسمون ریسمون می‌بافتیم، می‌رسیدیم به تحلیل تاریخ، گاهی بی‌هوا می‌رفتیم سراغ مرور خاطرات کودکی و آدم‌هایی که یه‌ جایی توی گذشته جا موندن. حرف‌هامون مثل رود جاری بود؛ بی‌توقف، بی‌قید، بی‌دغدغه‌ی زمان. گاهی با یک جمله‌ی ساده، ساعت‌ها گرم صحبت می‌شدیم، گاهی یک نگاه کافی بود تا فکر هم رو بخونیم. الان اما همه‌ی حرف‌ها سنگینی می‌کنه روی دلم، تکرارشون می‌کنم و انگار توی دیوارهای خونه پژواک می‌شن، بدون شنونده. من هنوز از شعر شروع می‌کنم، به فلسفه و هنر می‌رسم، می‌خوام از خاطرات رد شم اما تو رو اونجا می‌بینم، جا می‌مونم از رفتن.

کاش همش کابوس بود و همه از خواب پا میشدیم.