نشونه های پسری که دنبال بهانه اس کات کنه

بلد بودن آدم‌ها خیلی مهم‌تر از دوست داشتنشونه.

‏متاسفانه زود سین زدن دیگه نشونه احترام نیست
ترس بی‌برقی و شارژ گوشیه ..

تو شفاگر خودت بودی
خودت زخماتو بستی
دست کسی جز خودت رو شونه‌ت نبود
چی از این سخت‌تر؟
چی از این باشکوه‌تر؟

احساسات سنگین، نشونه‌ی ضعف نیست! نشونه‌ی زنده‌ بودنه.

‏من با نشدن مشکلی ندارم، با نشونه‌هایی از شدن، با امید‌های الکی، با فکر شدن مشکل دارم.

‏صبح هرچقدر هم که زود بیدار بشم باز میبینم که افسردگی قبل از من پا شده، صورتش رو شسته، موهاش رو شونه کرده و لیوان قهوه به دست منتظر منه…

تو نباید بیای من رو هوایی کنی چون تو خودت میدونی اسمت ک میاد گریه‌ام میگیره، چون تو میدونی من هیچکس رو ندارم سر بذارم رو شونه‌هاش به یاد تو گریه کنم، چون تو میدونی از وقتی بهت پناه آوردم و شونه خالی کردی دیگه ترسیدم ب شونه‌ایی تکیه کنم، وقتی میدونی من هیچکس رو ندارم وقتی میدونی من رو چقدر خورد کردی نباید بیای خودت رو واسم یاد آوری کنی باشه؟

بعضی از دست دادن‌ها یک باره آدم رو خیلی تنها می‌کنن. در واقع تو فقط یک نفر رو از دست ندادی؛ یه گوشه‌ی امن رو از دست دادی، کسی که می‌شد به شونه‌اش تکیه بدی و از غم‌هات بگی، دوست صمیمی‌ات رو از دست دادی. انگار با از دست دادن یه سری آدم‌ها، تکه‌هایی از خودت رو هم از دست دادی.

آدمارو از دست میدیم چون بیشتر از چیزی که لیاقتشونه دوسشون داریم.