آدم ذره ذره به همه چیز عادت می‌کنه بجز نوتیف نداشتن از شخص مورد علاقه.

ما فقط به چیزهایی عادت میکنیم که خیلی وقته در وجودمون مُردن.

یکی از بدترین عادت‌های من اینه که به دیگران اهمیت می‌دم، حتی اگر بارها و بارها بهم آسیب برسونن.

چرا آدم ذره ذره به استرس داشتن عادت نمی‌کنه؟!

باید گفت‌وگو کنیم، حتی وقتی حرف خاصی برای گفتن نداریم. از جزئیاتی بگیم که شاید بنظر بی‌اهمیت بیان، اما همینا مارو توی زندگیِ هم نگه میدارن. تعریف کنیم چایی‌ امروزمون رو با چی خوردیم، از فنجون قهوه‌مون، کتابی که داریم مطالعه‌ش می‌کنیم عکس بفرستیم، وقتی ناراحتیم یا بی‌دلیل خوشحالیم همدیگر رو در جریان بذاریم. که اگه از حال هم بی‌خبر باشیم، که اگه نگیم، که اگه نپرسیم کم‌کم از هم دور می‌شیم و به سکوت عادت می‌کنیم.

تنهایی همیشه غم و غصه نیست، بعضی‌وقت‌ها فقط یه صندلی خالیه کنارته که از روی عادت مدام بهش نگاه میکنی.

هر بار مامانم با اعتماد به نفس بهم میگه ما همیشه خیالمون از تو راحت بود واقعا عصبی میشم، خب ای کاش نبود، ای کاش طوری بزرگم نکرده بودی که عادت کنم تک تک مشکلاتم رو در ایزوله‌ترین حالت ممکن حل کنم.

𝑨 𝒍𝒐𝒕 𝒐𝒇 𝒑𝒓𝒐𝒃𝒍𝒆𝒎𝒔 𝒄𝒂𝒏 𝒃𝒆 𝒔𝒐𝒍𝒗𝒆𝒅 𝒋𝒖𝒔𝒕 𝒃𝒚 𝒓𝒆𝒎𝒐𝒗𝒊𝒏𝒈 𝒔𝒐𝒎𝒆 𝒇𝒐𝒐𝒅𝒔 𝒔𝒐𝒎𝒆 𝒑𝒆𝒐𝒑𝒍𝒆 𝒂𝒏𝒅 𝒔𝒐𝒎𝒆 𝒉𝒂𝒃𝒊𝒕𝒔 𝒇𝒓𝒐𝒎 𝒚𝒐𝒖𝒓 𝒍𝒊𝒇𝒆

خیلی از مشکلات می‌تونن به راحتی با حذف یه سری غذاها ، آدما و عادت‌ها از زندگیت حل بشه .️

متأسفانه/خوشبختانه به همه‌چیز عادت می‌کنیم؛ حتی چیزهایی که می‌گفتیم هیچ‌وقت قرار نیست بهشون عادت کنیم.

‏این عادت تظاهر به قوی بودن، غمگین نشدن، بی‌تفاوت بودن بالاخره یه جایی کار دست آدم می‌ده، احساساتی که به زور چپوندیش تو یه کمد و فکر کردی دیگه تموم شده.