ببخشید شما هم تنهایی خار و خفیفتون کرده و
از پا درتون آورده یا این عادی نیست؟

.
اونایی که میگن روند عادی
لطفا با دلیل کامنت بزارید
.

یکی از موضوعاتی که زیاد پیش میاد وقتیه که ارتباطتون با یک نفر قطع میشه، یکیشون به سندروم وفاداری مزمن مبتلا میشه، اینطوری که نسبت به کسی که نیست احساس تعهد میکنه، همش منتظر یه زنگ یا پیام از طرف اونه، دائم طرف رو چک میکنه و عمیقا امیدواره که برگرده و خودش رو از روند عادی زندگی و خوشی‌ها محروم میکنه و حتی به جای خالیش هم خیانت نمیکنه و این واقعیت تلخیه که خیلی‌هامون تجربه‌اش کردیم.

‏همیشه داستان همین بوده ، داری زندگی عادیت رو میکنی ، یک لحظه و بعد از اون دیگه هیچ چیز مثل قبل نیست ..

تو این دوران سخت هرکاری میکنید فقط به خودتون عذاب وجدان و احساس گناه ندید.
اگر کار نمیکنید، اگر زیاد میخوابید، اگر احساس افسردگی یا ناکارآمدی دارید، کاملا طبیعیه.
حتی قراردادهای کاری هم در شرایط جنگ لغو میشوند، پس هیچ چیز عادی نیست و این هم تقصیر شما نیست.

ناگهان؛
بزرگترین آرزوهامون این شد که فقط به زندگی عادی برگردیم.

‏همیشه داستان همین بوده. داری زندگی عادیت رو میکنی، «یک لحظه» و بعد از اون، دیگه هیچ چیز مثل قبل نیست....

هیچوقت دیدن ماه توی روز برام عادی نمیشه. هربار که می‌بینمش احساس می‌کنم معجزه اتفاق افتاده.

کسی که سیگاریه هر ثانیه از سیگارش عکس نمیذاره
چون واسش عادی شده.

کسی که خونه خوب و ماشین خوب داره هم همینطور.
اونی که همیشه غذای خوب میخوره هم عکس نمیذاره چون براش عادیه.
کسی که واقعا رابطش خوبه هم حرفی ازش نمیزنه چون عادیه....
میدونید بحثِ چیه؟!

اصالت!

𝐓𝐡𝐞𝐲 𝐝𝐨𝐧’𝐭 𝐬𝐞𝐞 𝐭𝐡𝐞 𝐰𝐫𝐨𝐧𝐠 𝐢𝐧 𝐭𝐡𝐞𝐢𝐫 𝐚𝐜𝐭𝐢𝐨𝐧𝐬 𝐛𝐞𝐜𝐚𝐮𝐬𝐞 𝐭𝐡𝐞𝐲 𝐡𝐚𝐧𝐠 𝐚𝐫𝐨𝐮𝐧𝐝 𝐩𝐞𝐨𝐩𝐥𝐞 𝐭𝐡𝐚𝐭 𝐧𝐨𝐫𝐦𝐚𝐥𝐢𝐳𝐞 𝐢𝐭

زشت بودن رفتارشون رو نمی‌بینن چون با آدمایی گشتن که این مدل برخورد رو عادی می‌دونن :)