رابطه عاطفی اینطوریه که اولش همه چی اوکیه، یهو یه تایمی همش دعوا و جنگه، اگه با هم از اون تایم گذر کردین و کنار هم موندین تبریک میگم شما آدم درستتون رو پیدا کردین.

اعتماد وقتی به وجود میاد که من بدونم شریک عاطفیم حتی تو موضوعی که ازش باخبر نیستم هم حواسش به ترجیحات من هست.

افسرده شدن نشونه‌ی ضعیف بودنِ تو نیست ، بلکه حاصلِ تلاش مداوم برای قوی موندن ، سعی در تحملِ بارهای سنگین عاطفی به‌ تنهایی و خستگی روانیه که به تدریج در درونِ تو شکل گرفته .

♡

انتخاب شریک عاطفی فقط
انتخاب کسی که ازش خوشمون میاد نیست
ما همزمان در حال انتخاب یک والد برای فرزندمون،
یک آدم پایه برای زندگیمون، یک هم اتاقی،
یک هم سفر، یک معلم زندگی، یک شریک کاری
و یک دوست صمیمی هستیم
اینجوری نگاه کنی خیلیا همون اول رد میشن.

کشنده ترین چیزی که بعد از بیرون اومدن از یه رابطه عاطفی رو مغز آدمه اینه که آیا شانس دیگری پیدا خواهم کرد که کسی را این چنین دوست داشته باشم؟

بیشتر آدما تا وقتی دوستت دارن که بهشون باج عاطفی بدی.

تو هنوز برای استرس عاطفی خیلی جوونی ، بگرد به دنبال رویات ، نه آدما 🤍

‏وقتی از رابطه‌ی دوستی یا عاطفی‌تون ناامید شدین، با یه خداحافظی باشکوه تمومش کنین. ادامه‌ی اون رابطه فقط خشم و کینه‌تون رو بیشتر میکنه. خیلی ناامید کننده‌ست ولی آدم‌ها از یه سنی به بعد خیلی سخت تغییر میکنن.

خستگیِ عاطفی؛ چه واژه‌ی عجیبی. طلاقِ عاطفی رو‌ شنیده بودم، زن و شوهرهایی که توی یک زندگی بودن اما احساسی نسبت به هم نداشتن، اما خستگیِ عاطفی برام تازگی داشت؛ خسته از درک‌نشدن، سرکوب‌شدن و در سکوت فرو رفتن.

من از این ناراحت نیستم که پارتنر ندارم، ناراحتم که دچار بی‌حسی عاطفی شدم. نهایتا یکی دو روز راجع به کسی هیجان داشته باشم بعد یهو می‌بینم نه واقعا کشش و حوصله ندارم، انگار همون اول که دارم آشنا می‌شم برام اسپویل می‌شه که قرار نیست جالب باشه و دارم خودم رو با ادامه دادنش مسخره می‌کنم.