بیشتر آدما تا وقتی دوستت دارن که بهشون باج عاطفی بدی.

تو هنوز برای استرس عاطفی خیلی جوونی ، بگرد به دنبال رویات ، نه آدما 🤍

‏وقتی از رابطه‌ی دوستی یا عاطفی‌تون ناامید شدین، با یه خداحافظی باشکوه تمومش کنین. ادامه‌ی اون رابطه فقط خشم و کینه‌تون رو بیشتر میکنه. خیلی ناامید کننده‌ست ولی آدم‌ها از یه سنی به بعد خیلی سخت تغییر میکنن.

خستگیِ عاطفی؛ چه واژه‌ی عجیبی. طلاقِ عاطفی رو‌ شنیده بودم، زن و شوهرهایی که توی یک زندگی بودن اما احساسی نسبت به هم نداشتن، اما خستگیِ عاطفی برام تازگی داشت؛ خسته از درک‌نشدن، سرکوب‌شدن و در سکوت فرو رفتن.

من از این ناراحت نیستم که پارتنر ندارم، ناراحتم که دچار بی‌حسی عاطفی شدم. نهایتا یکی دو روز راجع به کسی هیجان داشته باشم بعد یهو می‌بینم نه واقعا کشش و حوصله ندارم، انگار همون اول که دارم آشنا می‌شم برام اسپویل می‌شه که قرار نیست جالب باشه و دارم خودم رو با ادامه دادنش مسخره می‌کنم.

رابطه‌ای که توش دائم مجبور باشی خودت رو توضیح بدی رابطه عاطفی نیست، جلسه بازجویی با سردری کاذب به نام عشقه.

آدمایی که از "خودت بودنت" خشمگین میشن، همونایین که دلشون میخواست ازت یک نسخه ی قابل کنترل بسازن! نسخه ای که بتونن ازش باج گیری عاطفی کنن.

خداروشکر که همدلی چیزیه که میشه یادش گرفت و در خودت پرورش بدی، پس توروخدا همدلی و یاد بگیرین، بدترین ارتباط مربوط با آدماییه که همدلی بلد نیستن، چون حرف میزنی و بی تفاوت رد میشن! و این باعث میشه هم از اون شخص به مرور دلسرد و دورتر بشی و هم اینکه اون شخص هیچوقت نمیتونه یک رابطه گرم و صمیمی بر پایه تبادل عاطفی دوطرفه برقرار کنه.
گاهی فقط با گفتن اره میفهمم چی میگی، کلی حس خوب میتونین در درون طرفتون ایجاد کنین.

‏داشتن امنیت عاطفی تو روابط خیلی مهمه، اینکه حتی وسط بدترین بحث‌ها و دعواها، هر دو طرف میدونید که قرار نیست ترک بشید و بعدش همه چیز تموم بشه.

یسری آدما بهت برچسب زودرنجی میزنن، چون نمیتونن ازت باج گیری عاطفی کنن.