من از این ناراحت نیستم که پارتنر ندارم، ناراحتم که دچار بی‌حسی عاطفی شدم. نهایتا یکی دو روز راجع به کسی هیجان داشته باشم بعد یهو می‌بینم نه واقعا کشش و حوصله ندارم، انگار همون اول که دارم آشنا می‌شم برام اسپویل می‌شه که قرار نیست جالب باشه و دارم خودم رو با ادامه دادنش مسخره می‌کنم.

رابطه‌ای که توش دائم مجبور باشی خودت رو توضیح بدی رابطه عاطفی نیست، جلسه بازجویی با سردری کاذب به نام عشقه.

آدمایی که از "خودت بودنت" خشمگین میشن، همونایین که دلشون میخواست ازت یک نسخه ی قابل کنترل بسازن! نسخه ای که بتونن ازش باج گیری عاطفی کنن.

خداروشکر که همدلی چیزیه که میشه یادش گرفت و در خودت پرورش بدی، پس توروخدا همدلی و یاد بگیرین، بدترین ارتباط مربوط با آدماییه که همدلی بلد نیستن، چون حرف میزنی و بی تفاوت رد میشن! و این باعث میشه هم از اون شخص به مرور دلسرد و دورتر بشی و هم اینکه اون شخص هیچوقت نمیتونه یک رابطه گرم و صمیمی بر پایه تبادل عاطفی دوطرفه برقرار کنه.
گاهی فقط با گفتن اره میفهمم چی میگی، کلی حس خوب میتونین در درون طرفتون ایجاد کنین.

‏داشتن امنیت عاطفی تو روابط خیلی مهمه، اینکه حتی وسط بدترین بحث‌ها و دعواها، هر دو طرف میدونید که قرار نیست ترک بشید و بعدش همه چیز تموم بشه.

یسری آدما بهت برچسب زودرنجی میزنن، چون نمیتونن ازت باج گیری عاطفی کنن.

معید لطفی میگه : وابسته نشو
میگم وابسته نشو توی یک رابطه عاطفی مثل اینه که توی چایی شکر بریزی و بگی شیرین نشو ..

اصرار و تقلای زیاد برای داشتن رابطه عاطفی میتونه از خودارزشمندی درونی پایین بیاد!
فرد ارزش درونیش رو در دوست داشته شدن توسط دیگری میخواد جستجو کنه!
از طرفی میتونه یک الگوی رفتاری ناهشیار باشه که فرد میخواد دوباره و دوباره طرد بشه و احساس طرد شدگی و تجربه کنه.

تجربه بهم نشون داد آدم هرچقدر که سنش میره بالا و تجربیات عاطفی متفاوتی رو از سر میگذرونه اگر عاقل باشه به رابطه‌ی بهتری میرسه.
فقط کافیه از نقش قربانی خارج بشه اشتباهاتش رو ببینه و بپذیره و تغییر کنه اون‌وقت یه جایی به اون ارتباطی میرسه که همه جوره حالشو خوب میکنه.

ادمهای سالم به خاطر حجب و حیا همیشه عقب میمونن.
توی موقعیت های کاری میگن نکنه حق کسی ضایع بشه
توی روابط عاطفی میگن نکنه مزاحم باشیم
توی معاملات مالی میگن نکنه بی انصافی کنیم و...
خلاصه همیشه این طناب نامرئی حیا دور گردنشون هست و نمیذاره به اونجایی که لیاقتش رو دارن برسن.
درحالی که ادم‌های سالم از چرخه کشور حذف میشن ادمهای فاسد و عوضی پا روی صورت بقیه میذارن با سرعت فزاینده قله‌های موفقیت رو فتح میکنند.
مسخرش اینه که همیشه افراد سالم برای کار درست زحمت میکشن ولی اخرش اونی که توی سیستم رشد میکنه همون شارلاتانی هست که هیچ غلطی نکرده.