صمیمیت از دست رفته چقدر داستان غم انگیز و عجیبیه. دلگیرم می‌کنه.

اقا پارتنر هم چیز عجیبیه هااا. از ادمی که بعضی وقتا از دوست صمیمی‌ات هم نزدیک تره یه دفعه تبدیل میشه به یه غریبه مطلق.

خودافشایی واقعا چیز عجیبیه. عمیق‌ترین زخماتو به یکی نشون می‌دی، بهش می‌گی ببین، تو از الان قدرتشو داری انگشتتو فرو تو قلبمو بچرخونی، ولی تو بوسش کن خوب شه.

تا حالا کسی و دوس داشتین که
از چشاتون افتاده باشه؟ یه حس عجیبیه
بین خاستن و نخاستن، موندن باهاشو
نمیخای، ولی هنوز دوسش داری..

از چشم افتادن یه نفر چقدر پروسه عجیبیه، تا چند روز قبلش خیلی عزیزه ولی یهو، انگار نه انگار هیستوری‌ای بوده.

یه آدم هایی هستن
که طرف یه بار پیام مید‌ه‌ها
ولی تو صد بار میخونیش.اون فقط یه ویس کوتاه میفرسته‌‌، ولی تو بارها بهش گوش میدی.اون یه زنگ کوچیگ بهت میزنه،ولی تو کل ۲۴ ساعت اون روز رو با همون یه زنگ خوشحالی.نمیدونم جریان چیه؛
ولی..دوست داشتن واقعا حس عجیبیه!

خانواده ساختار عجیبیه!
هم میخوای ازشون فرار کنی،
هم دوست داری پیششون باشی؛
هم بیشتر از همه هواتو دارن،
هم بیشتر از همه اذیتت میکنن؛
هم آرامشن هم استرس؛
ابتدا و انتهای خیلی چیزها رو میشه باهاشون تجربه کرد؛
ولی در آخر بعد از خودت،
خانواده بیشترین طرفدارتن.
دوستت دارن؛ ولی بلدت نیستن!

یه‌جایی به بعد انقدر خسته‌ای که حوصله‌ی آشنایی با آدمای جدید رو نداری،
آدمای سابق هم دلیل خستگیتن ...!
ولی دلت می‌خواد با یکی حرف بزنی که هم آشنا باشه هم از آدمایی که می‌شناسی نباشه، پارادوکس عجیبیه واقعا

از یه‌جایی به بعد انقدر خسته‌ای که حوصله‌ی آشنایی با آدمای جدید رو نداری،
آدمای سابق هم دلیل خستگیتن ...!
ولی دلت می‌خواد با یکی حرف بزنی که هم آشنا باشه هم از آدمایی که می‌شناسی نباشه، پارادوکس عجیبیه واقعا

زاویه دید چیز عجیبیه؛
‏وقتی از یکی بدت میاد خوبیاشو نمیبینی،
‏وقتی از یکی خوشت میاد بدیاشو نمیبینی.