دوست دارم با یه آدم غریبه که هیچی از من و زندگیم نمیدونه، بشینم و راجع به دونه دونه جزییات زندگیم باهاش حرف بزنم.

آیا
میشود
غریبه
شد
با
آدمی
که
بوی
تنش
را
حفظی؟

دیگه بودنت ارزشی نداره، وقتی یادم میاد داشتم میسوختم و تو طوری رفتاری میکردی انگار غریبه و گناهکاری بیش نیستم.

‏من واقعا زندگیم نابود شده، استرسم چندین برابر شده، قهوه خوردنم هزار برابر شده، از اونور لرزش دست‌هام و سر دردهام شونصد هزار برابر شده، پرخاشگرتر شدم، بیحوصله شدم، با هر چیزی گریه میکنم و مثل چی نگران آشناها و حتی غریبه‌هام، در حالیکه من الان باید به سمت آرزوهام میدوییدم.

«نمی‌دونم کجای مسیر فکر کردی مهربونی به غریبه‌ها جبران‌کننده‌ی رفتارت با نزدیکانه… اما علم میگه: کیفیت شخصیت آدم، در نحوه‌ی برخورد با حلقهٔ نزدیکش مشخص می‌شه، نه در اجرای نمایش اجتماعی»

غریبه که نیستی ولی چه ذوقی از من کور کردی.

بدترین قسمت غریبه شدن با آدمی که دوستش داشتی اونجاست که باورت نمیشه اینی که حتی دیگه نمیتونی بهش بگی سلام، همونیه که یه زمانی روز و شبتون با هم میگذشته.

نیاز دارم برگردم به روزی که دو تا غریبه بودیم و زخمت رو تنم نبود، میدونی اون موقع هم آدم غمگینی بودم ولی انقدر زخمی و غمگین نه.

ما خسته ایم، خسته از آشنایی‌های تدریجی و
غریبه‌ شدن‌های ناگهانی...

هیچکس به اندازه من دوستت نداره، هیچکس به اندازه من درکت نمیکنه، هیچکس به اندازه من برات پناه نیست، با همه این‌ها اگه رفتی هیچوقت برنگرد چون بعد از رفتنت، هیچکس به اندازه تو برام غریبه نیست.