من فقط تظاهر میکنم که پذیرفتم عشق برای من نیست، نپذیرفتم، بابتش غمگینم، ولی واقعیت اینه که دارم سعی میکنم عادی زندگی کنم و بهش فکر نکنم، گاهی حس میکنم شاید مشکل از منه، شاید زمانش نرسیده، نمیدونم، فقط میدونم هنوز ته دلم یه جای خالی هست که نمیتونم انکارش کنم.

من واقعا غمگینم، کار میکنم، ورزش میکنم، معاشرت میکنم، آرایشگاه میرم، به خودم میرسم، ولی جونم غمگینه، جونتون غمگین بوده؟ میفهمید چی میگم؟

اگر جویای حال منی سخت غمگینم، اگر هم از سر تکلیف میپرسی خدا را شکر.

تمومم کردی، شکاکم کردی، غمگینم کردی و بعد رهام کردی.

غمگینم میکنی عزیزم.
به جایی رسیدیم که هم نبودنت غمگینم می کنه، هم بودنت....

برایِ تو چه بگویم؟ بگویم زخمم آن‌قدر عمیق شده که می‌توان در آن درختی کاشت؟ بگویم غمگینم و مرگ کاری نمی‌کند؟

دیگر هیچ رفتن و ترک شدنی عمیقاً غمگینم نمی‌کند؛ آن‌که باید می‌مانْد، رفت. دیگر چه فرقی می‌کند چه کسی بیاید و چه کسی برود…


. .

تا مغز استخون غمگینم میکنی عزیزم، به جایی رسیدم که هم نبودنت غمگینم میکنه، هم بودنت.

غمگینم مثل غروب روزی که بهم خوش گذشته

غمگینم، دوست دارم یکی از ته دل دوستم داشته باشه، حواسش بهم باشه، نگرانم شه، حالم براش مهم باشه، سراغم رو بگیره، فراموشم نکنه و وقتی حتی یه کلمه هم حرف نمیزنم از تو چشام بفهمه چمه.