دیگر هیچ رفتن و ترک شدنی عمیقاً غمگینم نمی‌کند؛ آن‌که باید می‌مانْد، رفت. دیگر چه فرقی می‌کند چه کسی بیاید و چه کسی برود…


. .

تا مغز استخون غمگینم میکنی عزیزم، به جایی رسیدم که هم نبودنت غمگینم میکنه، هم بودنت.

غمگینم مثل غروب روزی که بهم خوش گذشته

غمگینم، دوست دارم یکی از ته دل دوستم داشته باشه، حواسش بهم باشه، نگرانم شه، حالم براش مهم باشه، سراغم رو بگیره، فراموشم نکنه و وقتی حتی یه کلمه هم حرف نمیزنم از تو چشام بفهمه چمه.

تو روانشناسی اصطلاحی هست به اسم دوسوگرایی این دقیقا برای زمانیه که در حد تنفر از کسی ناراحتی ولی چون دوستش داری تحمل میکنی و میپذیری مثل همون‌جا که حسین صفا میگه غمت غمگینم کرده اما دوستت دارم.

هیچ چیز به اندازه ی last seen within a weekِ آدم مورد علاقم غمگینم نمی‌کنه.

غمگینم، دوست دارم یکی از ته دل دوستم داشته باشه، حواسش بهم باشه، نگرانم شه، حالم براش مهم باشه، سراغم رو بگیره، فراموشم نکنه و وقتی حتی یه کلمه هم حرف نمیزنم از تو چشم‌هام بفهمه چمه.

اینکه یه سری احساسات و لحظه‌ها قرار نیست دیگه هیچ‌وقت برام تکرار بشن غمگینم می‌کنه.

بله من هم غمگینم و هم امیدوار
هم خسته ام و هم امیدوار
هم نا امیدم و هم امیدوار
و نمیدونی که این چقدر سخته.

اینکه برای ناراحت نشدن تو خودم رو ناراحت میکنم، غمگینم میکنه.