وقتی بهت اهمیت میدم سعی کن لیاقتش رو داشته باشی، چون فاصله اهمیت دادن تا ندادنم یه شب تا صبحه.

رفتار دیگران با تو، بازتابی از «مشکلاتِ درونی» اون‌هاست نه شخصیت تو. وقتی که به این درک برسی، دیگه دنبال اثبات خودت نیستی، آگاه میشی و آروم، و از آدم‌ها نه با خشم بلکه با یه «فهمیدمِ» واقعی فاصله می‌گیری.


. .

از همه فاصله گرفته بود و به سمت خودش می‌دوید.

‏کافیه یه چند وقت حالت خوب نباشه، اونوقت میبینی چه ساده همه چشم روی خوبی‌هات میبندن و فقط ازت فاصله میگیرین تا حال بدت رو تحمل نکنن.

از لحاظ روحی نیاز دارم فاصله خونمون تا دریا پنج دیقه باشه.

خیالم راحت باشه فاصله فیزیکی با آدمای مورعلاقه‌تون شما رو هم خسته کرده؟

بیاید اعتراف کنید شماهم بعضی روزها بی‌دلیل یهو احساس می‌کنید قلبتون داره مچاله می‌شه و این زندگی خیلی با چیزی که لازم دارین فاصله داره.

هر کجا که هستی یک قدم از اون یارویی که باید بهش توضیح بدی چطور باهات رفتار کنه فاصله بگیر، زود.


. .

هرجا هستید یه قدم از آدمی که اشتباهش رو قبول نمی‌کنه و بابتش عذرخواهی نمی‌کنه فاصله بگیرید!

از حُریت تا خریت فاصله ای نیست؛
زیادند حر ها و خر هایی که در هر لباسی و با هر ژستی، ظاهر میشوند!
کسی از سرانجامِ خودش خبر ندارد
زیاد گولِ منم منم های خودتان و دیگری را نخورید گاهی در یک لحظه با یک انتخاب، کاملا بی مقدمه یا خر می مانی یا حر میشوی!
سوال اینجاست
آیا آنقدر از خریت فاصله داریم که حُر ها را ببخشیم؟!
"آزاده بودن" چیز خیلی خوبی ست؛
برای قومی که فکر کنند
نه ژست و ادا، نه جَهیدن و جنگیدنِ خالی و بیهوده!
کاش هر چه هستیم و نیستیم به قول حسین لااقل آزاده باشیم!