فقط خواستم بگم که درسته شماها آسیب دیدین، روحی و روانی، ولی دلیل نمیشه به ما هم آسیب بزنین. ماهم قد شما آسیب داریم. بدترش نکنین.

حکایت اکثر ماها این است:

که گَر گریزم ، کجا گُریزم؟
وگَر بمانم ، کجا بمانم؟
• |.

‏یکی از پرآسیب‌ترین حالتای خودشیفتگی برای کساییه که خودشیفتگیشون حول «من بیش‌تر از بقیه سختی کشیدم» میچرخه. فکر می کنم جا داره درباره‌اش تامل کنیم چون بیشتر ماها به دلایل بسیار، زندگی سختی داشتیم -یا داریم- و باید دقت کرد این سختی منجر نشه به «پس از بقیه محق‌تر و سزاوارتر هستم»

خودتون رو گول نزنید
هم خانواده مهمه
هم  وضعیت مالی
هم گذشته اون فرد
هم تروماهایی که تجربه کرده
عشق صرفا چیز کافی و قانع کننده‌ای نیست!

یه تفکر اشتباه رایج درباره‌ی ترمیم زخم‌ها و تروماهامون وجود داره که فکر میکنیم روزی میرسه که همه زخم ها در روانمون پاک میشه جوری که انگار نه انگار هیچوقت زخمی وجود داشته یا درد و رنجی در درونمون بوده!
اما حقیقت شفای روانمون این نیست که بتونیم درد رو حذف کنیم!
بلکه واقعی‌ترین نوع بهبود، اینه که یاد بگیری
چطور درد رو در دل جریان زندگیت جا بدی،
بدون اینکه اون درد، تو رو متوقف کنه!

یه ذره سن داریم، باهاش جنگ داخلی رو دیدیم، جنگ خارجی رو دیدیم، دو سال عجیبی که کرونا اومد دیدیم، شدیدترین تروماها رو دیدیم، دلار هزار تا ۹۵ هزار تومنی رو دیدیم، ادم‌فروشی دیدیم، بی شرفی دیدیم، جون کندن واسه زندگی رو دیدیم، همه چی هم خوب شه من یکی دیگه اون آدم سابق نمی‌شم.

ماها خیلی نسبت به خودمون بی‌رحمیم، دائما خودمون رو قضاوت میکنیم، اشتباهاتمون رو بارها مرور میکنیم، درحالی‌که به بقیه حق اشتباه میدیم، ولی خودمون رو با کوچک‌ترین لغزش‌ها نمی‌بخشیم.
کاش با خودمون همون‌قدر مهربون باشیم که با عزیزترین آدم زندگیمون هستیم.

تروماهات نباید تبدیل به خنجری بشن که دائم تو تن بقیه فرو میره!

" نمی‌دانی چقدر غصه دار هست
و قلبم چقدر گرفته ، ممکن است تا آمدن شماها من خفه شده باشم »

بخشی از نامه فروغ فرخزاد به فریدون فرخزاد .

اینکه سعی کنی با استفاده از به اشتراک گذاشتن تراماهات، رابطه‌ت رو به کسی نزدیک‌تر و صمیمی‌تر کنی واقعا یکی از تاکسیک‌ترین انواع تشکیل یه ارتباطه