اینطوریم که خیلی مهربونم، خیلی اهمیت میدم، خیلی صاف و ساده‌ام با آدم‌هایی ک دوستشون دارم، ولی اگه یذره متوجه بشم باهام صادق نیستن و با سیاست رفتار میکنن کلا از چشمم میفتن دیگه نمیتونم باهاشون ارتباط بگیرم.

‏هر بار به خودم گفتم شاید من اشتباه متوجه شدم بذار کوتاه بیام، متوجه شدم که خیلی هم درست متوجه شده بودم و باید گند میزدم به طرف.

I used to worry about the labels others placed on me, until I realised my limitations weren’t coming from their labels, but from my own.

قبلاً نگران برچسب‌هایی بودم که دیگران بهم می‌زدند، تا اینکه متوجه شدم محدودیت‌های من از برچسب‌های اونا نیست، بلکه از برچسب‌های خودم ناشی میشه.

no one notices your sadness until it turns into anger, and then you are the bad person.

هیچ کس متوجه غمت نمیشه تا زمانی که به خشم تبدیل بشه و سپس تو شخص بدی محسوب میشی.

گاهی وقت‌ها انقدر دوستش داری که نمیفهمی چقدر بعضی از کارهاش میتونه بد باشه اما بعد که نسبت بهش علاقت کم میشه میفهمی که چقدر اشتباه داشته و متوجه‌اش نبودی.

وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

نمیدونم چرا هیچکس متوجه این نمیشه که من ساده و احمق نیستم، فقط دلم میخواد بدون سیاست باهاش رفتار کنم.

حتی اگر همه هم درد و رنج کشیده باشن، باز هم از درک درد و رنج همدیگه ناتوانن!
چون تا همون رنج رو تجربه نکنی هیچ وقت متوجه عمق اون رنج نمیشی چون جنس رنج هامون باهم فرق داره! حتی اگر دردت بزرگتر از درد بقیه باشه! چون قصه ی رنج هامون باهم فرق داره!

یه جا خوندم که میگفت:
من به این نتیجه رسیدم
هرکاری که پیش میاد
سعی در آموختن یه چیزی به انسان داره
اگه زود متوجه شی که هیچ
وگرنه هی تکرار میشه تا یاد بگیری...

من واقعا اونقدر حساسم که متوجه هر تغییر کوچکی تو لحن، مکالمه ، عدم علاقه مردم میشم و بعدش به دل میگیرم .

‌
. .