وقتی متوجه میشی درونگرا و خجالتی بودنت هیچوقت شخصیت واقعیت نبوده، فقط پاسخ ناخودآگاهت به آسیب روحیت بوده.

نمیدونم چرا هیچکس متوجه این نمیشه که من ساده و احمق نیستم، فقط دلم میخواد بدون سیاست باهاش رفتار کنم.

حتی اگر همه هم درد و رنج کشیده باشن، باز هم از درک درد و رنج همدیگه ناتوانن!
چون تا همون رنج رو تجربه نکنی هیچ وقت متوجه عمق اون رنج نمیشی چون جنس رنج هامون باهم فرق داره! حتی اگر دردت بزرگتر از درد بقیه باشه! چون قصه ی رنج هامون باهم فرق داره!

یه جا خوندم که میگفت:
من به این نتیجه رسیدم
هرکاری که پیش میاد
سعی در آموختن یه چیزی به انسان داره
اگه زود متوجه شی که هیچ
وگرنه هی تکرار میشه تا یاد بگیری...

من واقعا اونقدر حساسم که متوجه هر تغییر کوچکی تو لحن، مکالمه ، عدم علاقه مردم میشم و بعدش به دل میگیرم .

‌
. .

نوشته بود:
یک جایی از زندگی‌ام هم متوجه شدم که دیگر تقریباً هیچ‌چیز عمیقاً خوشحالم نمی‌کند.

یه روز متوجه میشی اینکه بعضی‌ها از تو بدشون میاد اصلا چیز بدی نیست و حتی یه اعتبار برای شخصیت توعه.

Sometimes you don't realize your own strengths, until someone tries to take advantage of your weaknesses.

بعضی وقتا متوجه قدرتت نمیشی، تا زمانیکه یکی از ضعف هات سواستفاده کنه.

هیچ‌کس متوجه نمی‌شود
که برخی از افراد چه عذابی را تحمل می‌کنند
تا آرام و خونسرد به نظر بیایند


. .

وقتی پیام‌های قدیمی‌ رو می‌خونی و متوجه می‌شی که اون اصلا یه دروغگوی حرفه‌ای نبوده، بلکه این تو بودی که یه احمقِ حرفه‌ای بودی.