رزق که همیشه پول نیست
آدم های خوب زندگیمونم رزق و روزی اند، مثلا یکیش همین خود تو.️

‍ نوشته بود:
" بار عشق را باید انداخت بر دوش کلمات روزمره. مثلا "دیوونه چطوری؟" یک‌جور جمله‌ی عاشقانه است".
اما من گمان می‌کنم بار عشق را باید انداخت بر دوش رفتارها... پرسیدنِ حال آدم‌ها در بی‌وقتی، یا خریدنِ گل‌های بی‌وقت، یا بخشیدن چیزی که دوستش داری، یا ناگهان سر چرخاندن و تلاقی نگاه، یا ایستادن برای رسیدن ماشین و زل زدن به او تا دور و دور و دورتر شود.

آلما توکل

پیام دادن بهانه می‌خواد؟
مثلا بیا بگو دیدی جنگ تموم شد، یه قهوه‌مون نشه؟

این حساس بودن هم خیلی حس خجالت‌ آوریه، مثلا نمیدونم چطوری باید بهت بگم ناراحت شدم و آسیب دیدم سر احمقانه و مسخره‌ترین چیز.

دقت کردید یسری چیزها خیلی قشنگ فرهنگ‌سازی شده؟ مثلا گل کشیدن دیگه افتخار نداره و جامعه پذیرفت که گل مواد مخدره یا سیگار کشیدن در سن کم نشانه خفن بودن نیست.

شده تا حالا لباسی رو برای یه قرار خاص خریده باشید و هرگز اون قرار خاص پیش نیومده باشه؟ یا مثلا یکی بهتون بگه بخاطر من موهات رو بلند کن و وقتی موهاتون رو بلند شد دیگه اون آدم نباشه؟ یا کادوی تولدش رو بگیری و روز تولدش باهات قهر کنه؟ شده تا حالا یه عالمه عشق رو دستتون باد کنه؟

اگه بخوام واست مثال بزنم، مثلا من یه دریا دوست داشتم و تو هر بار با یه لیوان این دریا رو خالیش کردی، الان خشک شده، تمومش کردی، خیالت راحت شد؟

برخی آدم‌ها تو را خوب بلدند؛ مثلاً می‌دانند کدام آجر نصفه‌ی دیوار دلت را بیرون بکشند تا دیوارت یکسره فروبریزد…

نمیدونم این چه داستانیه که یسری آدم‌ها تا وقتی تحویلشون نگرفتی میپرستنت، همه‌اش پیگیرتن، همین که آدم حسابشون میکنی یا مثلا تحویلشون میگیری انگار براشون عادی میشی، حالا دیگه برات قیافه میگیرن.

حداقل روزایی که خودشون سختن رو تو سخت‌تر نکن. مثلا وقتایی که دنبال بهونه برای گریه‌م، اون بهونه رو نده دستم.