من تورو نبخشیدم.
گفتم بگم که مدیونت نباشم.
که اگه دیدی هی نمی‌شه برات، بدونی کی کجا تورو نبخشیده.
که اگه یکی یه جوری یه جایی امیدتو زنده و مرده کرد بدونی قبلا خودت با من کردی و نبخشیدمت هنوز.
احتمالا نمی‌بخشمت هیچوقت، فقط خواستم در جریان باشی.
خودت اومدی، خودت زدی، خودت رفتی..
تازه معذرت خواهی‌ام نکردی.

ازش پرسیدم آرامش الانت رو مدیون چی هستی؟!
گفت: هرچی شده حتما باید می‌شده!
هر چی هم قراره بشه،می‌شه‌! ترجیح میدم فقط زندگی کنم، فقط زندگی! همین.

رفیقِ من؛ امروزت رو زندگی کن.
همین !

جدا من اکثر ویژگی‌های مثبتم رو مدیون حوصله نداشته‌ام هستم، زیاد سوال نمیپرسم، سرم رو تو زندگی مردم نمیکنم، پشت سر کسی‌حرف نمیزنم، با کسی بحث نمیکنم، همه و همه فقط چون حوصله خودمم ندارم.


«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »
«‌‌پروکسی | پروکسی | پروکسی »

#تقویم_ششم_تیر

از یک انسان آگاه پرسیدم؛
آرامش الانت رو مدیون چی هستی؟
گفت؛ "نه وقت برای غصه خوردن گذشته رو دارم
نه حوصله برای ترس از آینده.
هرچی شده حتما باید میشده
هرچی هم قراره بشه، میشه
ترجیح میدم زندگی کنم،
فقط زندگی، همین

آبراهام لینکلن پسر یک کفاش بود.
وقتی نماینده‌‌ای هنگام سخنرانی‌اش با حالت تحقیرآمیز به او گفت "فراموش نکن پسر کفاشی"

جواب داد : "چه یادآوری خوبی، من زندگی و جایگاهم را مدیون زحمات پدرم هستم"

فرقی نمیکند مرد باشی یا زن ؛
حریمت "حرمت" دارد،
هرکسی که از در آمد "محرم" نیست صبر کن تا "آدمت" را پیدا کنی،
آدمی از "جنس خودت"
آدمی که "حرمت سرش شود"
خودت را "مدیون" خودت نکن
مدیون قلبت، نگاهت، دستانت، آغوشت
گاهی باید "تنهایی" را ترجیح داد گاهی باید منتظر بود تا "محرمت" پیدا شود
تنها بمان
فرق بزرگیست میان کسی که "تنها مانده" با کسی که "تنهایی را انتخاب کرده"


‎‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌

فرقی نمیکند مرد باشی یا زن؛
حریمت " حرمت " دارد،
هر کسی که از در آمد " محرم " نیست،
صبر کن تا " آدمت " را پیدا کنی،
آدمی از " جنس خودت "
آدمی که " حرمت سرش شود "
خودت را " مدیون " خودت نکن
مدیون قلبت،نگاهت،دستانت،آغوشت
گاهی باید " تنهایی " را ترجیح داد،
گاهی باید منتظر بود تا " محرمت " پیدا شود،
تنها بمان !
فرق بزرگیست میان کسی که " تنها مانده "
با کسی که " تنهایی را انتخاب کرده "...

‌ ‌ ‌‌‌‌
ولی ما بزرگترین عذرخواهی رو به خودمون مدیونیم به خاطر تحمل اون چیزایی که لیاقتش رو نداشتیم .


. .

تو از یاد من نرفتی،
اورثینک شدی رفتی توی مغزم،
غم شدی لابلای نوشته هام،
دود شدی رفتی تو ریم.
درد شدی نشستی روی قلبم و چشمام.
شک شدی رفتی توی وجودم.
تنهایی ای شدی که هیچوقت منو تنها نمی‌ذاشت.
ولی در نهایت، تو درس شدی برای زندگی من.
اعتماد به نفسی که الان دارم، جوری که قدر خودمو می‌دونم، جوری که به بقیه راحت اعتماد نمی‌کنم، جوری که برای خودمو ایندم تلاش می‌کنم، جوری که به خودم میرسم. جوری که یاد گرفتم از پس غم و درد و افسردگی و تنهایی بربیام.
همشو مدیون توام. مرسی که بودی. مرسی که با رنج موجب شکفتن من شدی.

. .

تو از یاد من نرفتی،
اورثینک شدی رفتی توی مغزم،
غم شدی لابلای نوشته هام،
دود شدی رفتی تو ریم.
درد شدی نشستی روی قلبم و چشمام.
شک شدی رفتی توی وجودم.
تنهایی ای شدی که هیچوقت منو تنها نمی‌ذاشت.
ولی در نهایت، تو درس شدی برای زندگی من.
اعتماد به نفسی که الان دارم، جوری که قدر خودمو می‌دونم، جوری که به بقیه راحت اعتماد نمی‌کنم، جوری که برای خودمو ایندم تلاش می‌کنم، جوری که به خودم میرسم. جوری که یاد گرفتم از پس غم و درد و افسردگی و تنهایی بربیام.
همشو مدیون توام. مرسی که بودی. مرسی که با رنج موجب شکفتن من شدی.
-دیاکو.