من فقط تظاهر میکنم که پذیرفتم عشق برای من نیست، نپذیرفتم، بابتش غمگینم، ولی واقعیت اینه که دارم سعی میکنم عادی زندگی کنم و بهش فکر نکنم، گاهی حس میکنم شاید مشکل از منه، شاید زمانش نرسیده، نمیدونم، فقط میدونم هنوز ته دلم یه جای خالی هست که نمیتونم انکارش کنم.

دلم میخواست بگم مشکل از منه ولی واقعا نیست، من تمام توان خودم رو گذاشتم حتی بیشتر حتی خیلی خیلی بیشتر‌.

‏پارتنر خوب اینطوریه که همش حالت خوبه، میخندی، لبخند بی اراده رو لب‌هاته، انرژی های منفیت رو میگیره، اعتماد به نفس بیشتری داری، مشکلات انقدر هم سخت بنظر نمیرسن، خیالت از آینده راحته، حتی میفهمی هر روز داری پیشرفت میکنی.

من با نشدن مشکل زیادی ندارم، من با نشونه هایی از شدن و امید الکی مشکل دارم.

نمی‌دونم چرا هیچکس یه لحظه مکث نمی‌کنه از خودش بپرسه: آیا مشکل من نیستم؟

در کل بنظرم آدم باید طوری زندگی کنه که فردا پس فردا اگه به مشکلی برخورد حداقل با خودش نگه نکنه دارم چوب دل حسود و سیاهم رو میخورم.

بدترین قسمت مشکل روحی داشتن، اینه که ازم میخوان طوری رفتار کنم انگار مشکلی ندارم.

از آدم هایی که میرن تو نقش قربانی، توی مشکلاتی که خودشون ساختن، دوری کن


. .

ایــن
مشڪل
تو
نیست
ڪه
نمیفهمی
مشکل
منه
کہ
توقع
فهم
از
یہ
آدم
نفهم
دارم.

طوری که هر اتفاق بدی برام میوفته مغزم خودکار خواب رو انتخاب میکنه چون راه دفاعی دیگه‌ای در برابر مشکلات ندارم.