۷ تا از قشنگ‌ترین پندهای مولانا در باب انسانیت:

«شب باش» در پوشاندن خطای دیگران!
«زمین باش» در فروتنی...
«خورشید باش» در مهر و دوستی.
«کوه باش» در خشم و غضب.
«رود باش» در سخاوت و یاری به دیگران.
«دریا باش» در در کنار آمدن با دیگران.
«خودت باش» همان‌گونه که می‌نمایی...

اونجا که مولانا میگه:

اشتیاقی
که
به
دیدار
تو
دارد
دل
من،
دلِ
من
داند
و
من
دانم
و
دل
داند
و
من..!

اونجا که مولانا میگه:

باز فرو ریخت عشق از در و دیوار من.


. .

اگر با جمله خویشانم، چو تو دوری پریشانم
مبادا ای خدا کس را، بدین غایت پریشانی!

.مولانا

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست

گوش کن، نبض دلم زمزمه اش با تو یکیست....

- مولانا

یه جایی مولانا خیلی قشنگ میگه که:
«چو خدا بود پناهت،چه خطر بود ز راهت؟!
به فلک رسد کلاهت که سر همه سرانی!»
دیگه تا وقتی خدا هست از چی میترسی؟! اون پناهِ امن توعه رفیق!

. .

تو چنین نبودی
تو چنین چرایی
چه کنی خصومت، چو از آن مایی
دل من ببردی
به کجا سپردی
نه جواب گویی، نه دهی رهایی

#مولانا

وقتی آنلاین نیست مثل مولانا براش تکست بفرستین:
از دلبر ما نشان که دارد؟
بزارید پروانه ها تو شکمش پرواز کنن

اونجا که مولانا میگه:

مفروش خویش ارزان، که تو بس گران بهایی


. .

دیگه وقتی مولانا با اون همه مولاناییش میگه: «در عشق او چون او شدم».

ما کی باشیم چون او نشیم؟