یادمه یه روزایی بود که درد داشتم و همه میدیدن، اما حالا درد دارم و فقط خودم میبینم. شاید این همون نقطه‌ایه که اسمش رو گذاشتن "بزرگسالی".

متاسفانه ‌تو‌ یه‌ موضوعی ‌شعور ‌ندارم
اونم ‌اینکه ‌وقتی ‌‌یکیو‌ میبینم ‌قدش ‌بلنده ‌و‌ چشم ‌ابرو‌ مشکی خط‌ قرمزام ‌دیگه ‌قرمز ‌نیستن ‌صورتی ‌ملایمن:)

وقتی میبینم طرف به اندازه من به بقیه هم توجه میکنه و اهمیت میده، تمام ذوقم رو بهش به صورت غیرارادی از دست میدم.

من به همه حرف‌ها گوش میکنم اما به رفتار نگاه میکنم، بگن دوستمن ازشون ممنونم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، بگن کنار من هوام رو دارن من قدردانم ولی به رفتارشون نگاه میکنم، من بودن واقعی رو توی رفتار میبینم نه کلمات، آره هر چی بگن من میشنوم اما عمل حرف آخر رو میزنه اینکه بعد گفتنش چیکار میکنه.

قلبم خیلی میشکنه اون موقع‌هایی که مچ خودم رو میگیرم و میبینم دارم ازت میخوام که بهم توجه و محبت کنی، مثل این میمونه که قلبم رو گذاشته باشم کف دستم و بگم لطفا بردار.

دیگه نه بحث میکنم، نه توضیح میدم، نه توضیح میخوام، نه دنبال دلیل میگردم، فقط میبینم و سکوت میکنم و فاصله میگیرم، چون واستون توضیحام رو دادم، اونطوری که باید ناراحت شدن، عصبی شدم و دیگه نمیخوام که اینطوری باشه.

وقتی پسرهای باشخصیت رو میبینم که بلدن چطوری رفتار کنن و احترام گذاشتن رو بلدن دوست دارم برم مامانشون رو ماچ کنم بگم مرسی که همچنین پسر باشخصیتی تربیت کردین و جامعه رو قشنگ‌تر کردین.

‏تو نمیدونی وقتی یه روز مزخرف رو گذروندم و آخرش خسته میام سراغ گوشیم و یه نوتیف پیام یا زنگ از تو میبینم چطوری همش شسته میشه میره میدونی؟

من توانایی این رو ندارم که نزارم درد بکشی و نزارم کسی ناراحتت کنه و اینکه میبینم هیچ کاری از دستم برنمیاد واسم زجرآوره، این توانایی رو دارم که به اندازه‌ تموم ثانیه‌هایی که باید کنارت باشم و نیستم از خودم متنفر باشم، من در مقابل این دوست داشتن مسئولم و باید رنجش رو بکشم.

هر وقت گلای خونه رو میبینم
با خودم میگم تو هم سبز بمون 🪴.
#خدایا_شکرت

♡